Drawing Lines.....??? YES Papa !!!!

Dear All

One more ending of an Year !!

I have always felt that a week is a perfect time period for verifying our "to do" list while an year is a perfect one "to muse about". The year that is gets done by the end of today had been important for me. 

I don't want to call it special because it could connote too much positivism which is not my case.

From a devastating year of 2013, this year had helped me to turnaround. It was very much like a hairpin bend of any hill station where we almost halt and take a U turn perhaps at a quite different altitude (in my case, it had been bit higher one - for sure). 

So, I would call it IMPORTANT one rather to give an exaggerated adjective. 

For AGANDAM, this had been a splendid year with me getting few new readerships through "back door" - I meant FB. Also this is the first year,the number of posts had touched the "50" Mark in the past 6 years of this blog. Almost all of this year's posts were written only when I felt to write AND not forcing myself into the act. 

Another little process improvement which never struck me was the inclusion of "photos" in almost all my recent posts which I was not meticulous about in the past. 

Last but not least - I also ensured to post my second compilation book on my birthday....to support (??) non regular readers of my blog.

Though I look bit serious (worried ?) in the picture taken during my Wynad Visit during past week, I should admit that I am looking forward for a new year that will really excite me - rather - entice me after this U turn year of 2014.

I wish and pray all those readers of AGANDAM - I mean, the past ones who had been a great encouraging factor for me during the initial days, the present ones who stumble upon this blog once a while ......and the future ones who will get interwoven into this blog....a wonderful year ahead. 

A year full of positive learning,  happy moments to live & also leave grand memories for our future....

Well, if you are wondering about the title, its just that this type of artificial demarcation of TIME is needed for us to introspect......!! Does it not appear appealing to you ?
No....?? Ok fine.....At least for me, this had been an important learning from some one's discourse whom I adore.

Felt like sharing this to whom it could be a new perspective about every new year. 

Love // Suchoo AKA Suresh AKA Surendran

த்ரிஷ்யம் - PART 3

அன்புடையீர் 

கடந்த ஐந்து நாட்கள் நான் ஊரில் இல்லை. அதாவது ஊருக்கு போயிருந்தேன்....ம் ... ம் .... அதாவது.....பார்த்தீர்களா ? நம் வசதிக்காக நாம் உருவாக்கிய பாஷை நமக்கே வில்லங்கமாய் எப்படி ஆகி விடுகிறது என்பதற்கு இது ஒரு சின்ன உதாரணம்......!! 

(எனக்கு இந்த silly பிரயோக தவற்றை பற்றி எதுவும் விளக்க முற்பட வேண்டாம். இது சும்மா தான்.....ஒரு கடலை !! இல்லை .... ஒரு starter என்று வைத்து கொள்ளுங்களேன்.....)

கடவுளின் செல்ல நாடான கேரளத்தில் ("God 's own country" ) வயநாடு district பற்றி கேள்விப்பட்டு இருப்பீர்கள்.  அங்கே ஒரு 4 நாட்கள்....அதாவது 4 பகல்கள்....போக வர 1 முழு நாள் - அதாவது 24 மணி நேரம்......

கணக்கு சரியாகி விட்டதா....?

இன்னொரு நண்ப-குடும்பமும், அவர்கள் வீட்டு புது SUV (Maruti Ertiga ) எங்களை வா வா என்று அழைக்க.... அதுவும் அந்த குடும்ப நண்பர் வீட்டு தலைவர், car ஓட்டுவதில் மாறாத இச்சை கொண்டவர் என்பதால் எனக்கு ஒரு பரிமாணத்தில் டிரைவர் ஆக (சரி கிருஷ்ண பரமாத்மா என்று வைத்து கொள்ளுங்கள்.....!! யாருக்கும் உண்மை நேரடியாக பிடிப்பதில்லை !!) உவந்து கரம் நீட்ட....கரும்பு தின்ன கூலி தருவது போல..........கிளம்பி விட்டோம்.

ரம்மியமான பகல் பொழுதுகள் - இள வெயிலும் தண்தென்றலுமாக;   ஊர் சுற்றி பார்த்து விட்டு room வந்த பிறகு சீட்டாடத்தில் நள்ளிரவு வரை நீளும் பகல்கள்; அற்புதமான உணவு ( புட்டு கடலை கறி சிற்றுண்டியும், நேந்திரம் பழம்-பொரியும் தான் கடவுளின் செல்ல குழந்தையாக கேரளம் இருக்க காரணம் என்ற சந்தேகம் எனக்கு சிறிய வயதிலிருந்தே உண்டு......!!);  புது வண்டியின் சொகுசான பயணம்; எல்லாவற்றையும் விட முக்கியமாக - நுரையீரல் முழுதும் நிரம்பி தளும்பும் உயிர் காற்று (oxygen) !!
மானுட வாழ்வு உய்யுற இது போதாதா சொல்லுங்கள் ?

இப்போது தான் ஆரம்பித்த  இந்த வருடம் வெகு வேகமாக ஓடி விட்டது போல தோன்றுகிறது. இது போன்ற மங்களாமான முடிவிருந்தால், ஒவ்வொரு வருடமும் வரப்ரசாதம் தான் என்பதில் எனக்கு சந்தேகம் இல்லை. 

நான் எழுதிய பழைய கவிதை ஒன்றை கீழே  தருகிறேன்.
Its quiet relevant - you will see it yourself  !! 

முதன் முதலில் நான் Mylapore to Chennai  Beach வரை MRTS train - ல் பயணம் செய்த போது (2007 December என்று நினைவு) மனதிற்குள் train பயணம் பொழுதே எழுதிவிட்ட ஒரு கவிதை......

இது போல சுற்றுலா உற்சாகங்கள் முடிவுக்கு வந்து தானே ஆக வேண்டும் ?   

சரி, இந்த மிழற்றலுக்கு (musings ) எதற்கடா "த்ரிஷ்யம்" என்று பெயர் சூட்டினாய் பாதகா என்று கர்ஜிக்க தோன்றுகிறதா ? 

Part 2 மற்றும் அதற்கு முந்திய பதிவுகளை market செய்ய முயற்சியா என்று இகழ்ச்சியாக புன்னகைக்கும் பெருந்தகைகளுக்கு ஒன்றை தெளிவாக சொல்லி விடுகிறேன்.....

"கடை விரித்தேன் கொள்வாரில்லை" என்று வள்ளலார் வருந்திய மன நிலையில் நான் நிச்சயம் நான் இல்லை.....!! அவர் ஞானியாக இருந்தாலும் - நான் பெரும் பாமரனாக இருந்த போதிலும் இதை வெகு நிச்சயம் சொல்லுவேன்.....

நான் எழுதுவது என் சுகம் ...என் சந்துஷ்டிக்காக. 

வயலுக்கு பாயும் நீர், போகும் வழியில் - இஞ்சிக்கும் எலுமிச்சைக்கும் தாகம் தவிர்த்து ஆசுவாசம் ஏற்படுத்துவது ஒரு பக்க விளைவு  தானே.....?
பிறர் என் AGANDAM படிப்பது என்னை பொறுத்த வரை அது போலத்தான்...!!

சரி....பெயர் காரணத்துக்கு (த்ரிஷ்யம்) வருவோம்.... வேறு ஒன்றுமில்லை. நண்பர் குடும்பத்தோடு, ஹோட்டல் அறையில் PEN DRIVE துணையோடு - மூன்றாம் முறை அந்த படத்தை பார்த்து விட்டேன். அவ்வளவு தான்  விஷயம்....!! இன்னமும் பார்ப்பேன்....ஆனால் , அகண்டம் - வரை என் படக்கணக்கு வராது என்று அறுதியிட்டு சொல்கிறேன். 

எழுத எனக்கு இன்னமும் பல விஷயங்களும் த்ரிஷ்யங்களும் இருக்கிறது. சரி தானே....!!

ப்ரியங்களுடன்

சுச்சு என்று அறியப்படும் சுரேந்திரன்

த்ரிஷ்யம் - Part 2

Today is our Daughter's Birthday. She is turning 14.

It had been the most unforgettable birthday for her until now - let me explain how.

Her close circuit of friends (3 in number) had been planning about this day for a little close to a month often counselling with Anoo, my wife. In spite of sincere warnings given by Anoo, they had ended up purchasing quite an expensive wrist watch and supplemented with a Coffee mug with their group photos engraved. The most important part is that they all reached our home on saturday morning - to wish her in advance - since the birthday is on a week day.

Madhoo was taken aback seeing them at home since she was totally oblivious of their plans. We did have a great day with a lavish lunch at a good restaurant and having a cake cutting at the evening confined to our home. Well, is the story over ? not really. 

Today, it  appears - her second circle of friends (Like we have "cousin" brothers and brothers !!) had planned 15 gifts for her - all small but varied ones - and kept giving her at the end of each class period making Madhoo really dizzy.

As she was feverishly scribbling today evening her memoirs of the day (yeah, she does it on special days - she feels diary writing DAILY is a huge commitment but she can't just help writing out her happy days in a diary - which is maintained by her some where in the home - as her absolute private property. 

(After some time, I hope she will start writing open without any inhibitions & experience a different kind of bliss!!)

Now, if you are wondering how come this post is titled as "Drishyam 2"....... its all about the perspective on Madhoo's Birthday celebration.

See, the film Drishyam showed  a visualization which does not exist in reality. Yes ? If that is the play of Maya, then are you not able to see that the reverse that happened at our home in what I narrated above.....? Still not clear ? 

The joy / thrill of maintaining the secrecy for her friends who were planning about for quite some time with a simple wish -  to see profound happiness in their friend's face - seems to be other side of the same coin. 

A Reality Concealed is as much the same as a Falsification Perceived...isn't it so ?  

Love // Suren

ps:- Photo taken at the time of her First Birthday (Aayushya Homam) in 2001.

த்ரிஷ்யம் - என் பார்வை

அன்புடைய நெஞ்சங்களுக்கு 

கடந்து போன  செவ்வாய் கிழமை, அதுதான்.... டிசம்பர் 9ஆம் தேதி.......ஞாபகம் வரவில்லையா உங்களுக்கு ? நீங்கள் கூட காலையில் எழுந்து காபியில் சர்க்கரை அதிகம் இருக்கிறது என்று குறைப்பட்டுக்கொண்டு  இன்னும் கொஞ்சம் decoction ஊற்றிக் கொண்டீர்களே...... மறந்து போய் விட்டதா ? சரி, சாயங்காலம் "வாணி ராணி " கூட ஒரு காட்சியைப் பற்றி சிலாகித்து வீட்டில் பேசிக்கொண்டு இருந்தீர்களே ?? இப்போது ஞாபகம் வந்து விட்டதா.... ? சபாஷ்......!! 

 குழம்பி  போய் விட்டீர்களா? "சும்மா" ஒரு த்ரிஷ்யம் (visual)  படைக்க எண்ணினேன்.....

அன்று (டிசம்பர் 9) நான் இந்த படத்தை பற்றி ஆங்கிலத்தில் ஒரு பதிவு செய்திருந்தேன். மீண்டும் இப்போது ஒரு முறை sub title உடன் மீண்டும் ஒரு முறை பார்த்த பிறகு.  ஒரு நல்ல திரைப்படத்திற்கு  என்னால் முடிந்த சேவை இந்த இரண்டாவது  பதிவு. 

அந்த ஆதி முதற்கடவுள் அண்டத்தையும் நாம் காணும் அனைத்து ஜீவ, அஜீவங்களை படைத்து விட்டு காலத்தை சாட்சியாக்கி -  நம்மையெல்லாம் அந்த மாயையில் சிக்குண்டு மீண்டும் மீண்டும் மாய்ந்து போவதை இரசிக்க எண்ணினானோ என்னவோ தெரியவில்லை. 

இந்த திரைப்படம் ஒரு சாமான்யன் -  தன்  அழகான குடும்பத்தின் அமைதியையும் சந்தோஷத்தையும் காக்க எண்ணி - ஒரே ஒரு நாளை "படைக்க" வேண்டிய கட்டாயம் நேர்வது பற்றி ..... .

.

ஒரு அற்புதமான முக்கியமாக சிக்கல் எதுவும் இல்லாத எளிமையான கதை, அதை படமாக்க ஒரு அற்புதமான திரைக்கதை, பாத்திரங்களின் இரசிக்கத்தக்க உரையாடல்கள், மென்மையான இசை,    பிரமிக்க வைக்கும் திரைக் கோர்வை (எடிட்டிங் ? எனக்கு திரைத்தொகுப்பு என்று சொல்ல மனம் வரவில்லை) மற்றும் நாயகன் முதல் - கடைக்கோடி நடிகர் வரை (பேருந்து நடத்துனர்கள்., ஏன் ? ஒரே காட்சியில் வருபவர்கள் கூட ) - தேர்ந்த நடிப்பு .... 

இது தான் த்ரிஷ்யம்.... !!

படத்தின் பெயர் காரணம் மிக தெளிவாக  அந்த DIG பெண்மணி   - அதுவும் நமக்கு நன்றாக தெரிந்த ஆங்கிலத்தில் (he created "that"  day )  என்று  விளக்கப்பட கீழே subtitle "he re -created" என்று flash ஆவது தலையில் அடித்துக் கொள்ள தோன்றுகிறது. ஆனால் என்ன செய்ய, கடைசி காட்சியில் அந்த பெண் அதிகாரிக்கும் அவர் கணவருக்கும் முன் நின்று மோகன் லால் மிக அழகாக ஏதோ சொல்லி, ஒரு தருணத்தில் கை கூப்பியவாறு கண் மூடியவாறு சொல்ல - நமக்கு இந்த sub title அத்தியாவசியம் ஆகி விடுகிறது. இந்த பேரண்டத்தில் எதை ஒதுக்க ? 

(இவ்வளவு நடந்தும் போலீஸ் அதிகாரிகளிடம் மோகன் லால் மிக பவ்யமாக "நீங்கள் தான் எங்களுக்கு காவலன்" என்று ஒரு சாதாரண குடும்பத் தலைவனாக சொல்லி படம் நிறையும் பொழுது எனக்கும் வந்த ஞானம் இது :-)

 நிறைய படிமங்கள் (layers ) உள்ளடக்கிய படம். 

mobile phone - ல் photo துணியில்லாமல் தான் எடுப்பார்கள் என்று பதைபதைக்கும் தாய், மோகன் லாலை காட்டும் முதல் காட்சியில் அவர் ஒரு car chasing ஆங்கில படத்தின் காட்சி சரியாக இயக்கப்படவில்லை என்று ஆதங்கப்பட, அவரிடம் வேலை பார்க்கும் பையன் ரொம்ப வினயத்துடன் "நீங்கள் ஏன் ஒரு படம் இயக்கக்கூடாது ?" என்று சொல்வதும், பின்னர் - வேறொரு காட்சியில் "போலீஸ் அதிகாரிகள் மீண்டும் வருவார்கள், தன்னை அடிக்கவும் வாய்ப்பு உண்டு என்று குடும்பத்தை தயார் செய்வதும் - எல்லாம் பட்ட பிறகு தன மனைவியிடம் தங்கள் கடைசி மகள் உண்மையை போலீஸ்-க்கு அவளும் அடி வாங்குவதற்கு முன்னரே சொல்லி இருக்கலாம் என்று மருகுவதும்....எல்லாவற்றுக்கும் உச்சமாக "அவசியம் இல்லாமல் எல்லாருக்கும் எல்லாம் தெரிய வேண்டியதில்லை" என்று உண்மையை தனக்குள் புதைத்து வைக்கும் அந்த தகப்பன் மனசு ......அற்புதம்.

நான் முக்கியமாக இந்த படத்தில் இரசித்தது sychronization !! முதல் காட்சியில் காட்டப்படும் புது போலீஸ் ஸ்டேஷன் கடைசி frame - ல்  காட்டப்படுவதும், climax  காட்சியில் media ஆதரவுக்காக கதையில் ஒரு அரசியல் வாதி மச்சினனை (அதுவும் ஆளும் கட்சி)  கதையில் கட்டமைப்பதும், theatre கட்டும் கனவு இருக்கும் கதாநாயகன், குடும்பத்தோடு படம் பார்க்க போன திரையரங்கில் projector ரூம் - நட்பு கொள்வதும்.... அப்பப்பா !!

நெகிழ வைக்கவும் (அந்த நேர்மையான போலீஸ் constable விசாரணையின் போது உண்மையை சொல்லுமாறு மருகுவதும், கதாயகனின் மாமனார் மிகவும் ஆதுரமாக பேசி தன் 1 1/2 ஏக்கர் ரப்பர் தோட்டத்தை மாப்பிளைக்கு எழுதித் தர இசைய வைப்பதும்)  நம்மை உற்சாகப்படுத்தவும்  (அந்த "பெண்குட்டி" (மன்னிக்கவும்) விசாரணையின் போது பிரியாணி தான் நாங்கள் எல்லாரும் சாப்பிட்டோம் என்று வீம்பாக சொல்வதும், பெரிய பெண் பள்ளிகூடத்திற்கு வந்த போலீஸ் ஐ சமாளிப்பதும்) ...... எண்ணற்ற காட்சிகள்.

சமீபத்தில் - 2 / 3 வருடங்களுக்குள் நான் இந்த அளவு இரசித்த இரண்டு ஹிந்தி படங்களுக்கும் (Kahaani , A Wednesday ) இந்த படத்திற்கும் ஒரு முக்கியமான இணைப்பு இருக்கிறது. சட்டத்துக்கு முன் செல்லுபடியாகாத தீவிர குற்றங்கள். கதையின் நாயகர்களின் negativity - க்குள் பொதிந்து இருக்கும் ஒரு நேர்மை மற்றும் முக்கியமாக "புத்திசாலித்தனம்" - எந்த மூன்று படங்களுக்கும் பொது என்று தோன்றுகிறது ..... 

நீங்கள் என்ன சொல்ல நினைக்கிறீர்கள் ? 

இன்னமும் நல்ல படங்கள் (I mean) இது போன்ற படங்கள் உண்டென்றா ? அவசியம் பகிருங்கள்......!! 

எனக்கு வைட்டமின் "சத் சங்கம் " தேவைப் படுகிறது....நிறைய்ய .....ரொம்ப நிறைய்ய .....

 பிறிதொரு நாள் சந்திப்போம்.....

சுரேந்திரன் 

***** "இருவர் (1997)**** - ஒரு மறு பார்வை

அன்புடையீர்

இன்று காலை என்னை மிகவும் பாதித்து இருந்த மோகன் லால் நடிப்பில் (திருஷ்யம்) ரொம்பவே ஆடித்தான் போயிருக்கிறேன் போலும் !!

பழையதாகி விட்ட, ஆனால் என் மனத்தில் மோகன் லாலின் visual effects படிந்து இருக்கும் "இருவர்" படத்தின்  சில காட்சிகள்  என்னை மீண்டும் அந்த படத்தை பார்க்க தூண்டின.
பிரகாஷ் ராஜ் வீட்டின் மொட்டை மாடியிலிருந்து அரசியல் ஆரம்ப காலத்தில் சொற்ப ரசிகர்கள் சேர்ந்திருக்கும் ஒரு கும்பலுக்கு தயக்கத்துடன் கையை ஆட்டும் காட்சி , பிறகு ஆட்சிக்கு வந்தவுடன் - கையை இயல்பாக ஆட்டியவாறே காரிலிருந்து வெளியே வரும் சில காட்சிகள்....., ஒரு திருமணத்தில் சந்திக்கும் பொழுது ரொம்ப இயல்பாக பிரகாஷ் ராஜ் கைகளை வாஞ்சையாக பற்றும் அந்த climax க்கு முதல் காட்சி......இன்னமும் எவ்வளவோ.....!!

ஆனாலும் இந்த 17 வருட காலத்தில் என் இரசனைகளும் சற்று உருமாறியிருப்பதாலும், வேறு பல "நல்ல" படங்களை பார்த்து விட்டதாலும்..... கொஞ்சம் எழுத வேண்டித்தான் இருக்கிறது.

முதற்கண், பிரமிக்கத்தக்க தலைவர்களாக இந்த  "இருவரை"  என் மனம் ஏற்க மறுக்கிறது. செம்மறி ஆடுகள் மிகப்பல இருப்பதால்  "மே மே" என்று நானும் சமரசம் செய்து கொள்வதில் எனக்கு கொஞ்சம் தயக்கம் இருக்கிறது. அந்த காலத்தில் சினிமாவில் ஒரு பெரும் உயரத்தில்  இருந்தவர்,தமிழர்களுக்கு உலகத் தரத்தில் நுட்பங்களை பரிவுடன் அளித்த அந்த இயக்குனர், இந்த கதையோட்டத்தில் பிரமித்து போயிருந்திருக்கிறார் என்பது எனக்கு இப்போது வியப்பாக இருக்கிறது. கொள்கைகள் நீர்த்து போய் அரசியல் ரீதியாகவும் சரி, சொந்த வாழ்க்கையிலும் ("ஒருவனுக்கு ஒருத்தி") நெறி தவறி போன அந்த "இருவர்".......கதைகளின் நாயகர்களாக்கி, ஒரு சாதாரணத்தை உயர்த்திக் காட்ட விழைந்ததில் ஒருவேளை எதாவது உட்காரணங்கள் இருக்கக் கூடும்....

எனக்கு ஏன் இந்த வீண் ஆராய்ச்சி.....? ஒரு தனி மனிதரின் சுதந்திரம் பற்றி பேச நான் மேலும் விரும்பவில்லை. 

ஒரு வகையில் நானும் செய்வது இதைத்தானே  ? 

சாதாரணத்துவத்தை கொடி பிடித்து தூக்கி மன நிறைவு காணும் என் மனப்போக்குக்கு     - கடைசி காட்சியில் நண்பனின் இறப்பிற்காக கவிதையாகவே புலம்பும் அந்த தமிழ்செல்வன் பாத்திரத்தில் என் நெஞ்சம் நெகிழ்வது என்னவோ நிஜம்.

நிஜத்தோடு வாழ்வோம் - நம்மால் முடிந்த அளவாவது......!

சுரேந்திரன் 

*****Dhrishyam (2014)********

Dear All

There are going to be many FIRST that I am going to list now. Can't help putting them down before starting the message of this post.

First thing first, this was the first movie about which I am writing exactly a second after seeing it. There was one such circumstance in the past (2009) when I vehemently wrote my Film Review on "unnai pol oruvan" soon after seeing the film. But you see, since I was at Coimbatore those days, I had to reach an Internet Cafe before spilling my rage - which took few minutes extra.

Again, this is the first Non Tamil Movie I am seeing without Sub Titles for the first time. YES, this had been a huge karma for me - not able to venture new landscapes considering the Language as a barrier. However, I realize now that for a certain category of films, we need to feel it before we understand it.

There is one more funny element about this musing.  I am not going to make it a film review today. Yeah....I intend to just write down my feelings now with my limited "understanding" warning me not to come to any hasty conclusions about the film. In particular, without understanding the exact words of Mohan Lal in the last scene to the Boy's parents, I can't boast that I have "seen" the film. I will follow this up with another one before the end of the week after seeing it WITH sub titles. (Perhaps, I  may want to write it in TAMIL).

I have the habit of crying during intense moments of the film and here I am - for the first time - sitting at my home all alone - sobbing profusely (believe me, I have a running nose now :-) !!)

Also, since I had a ripple of thought to see this film during last week end, there had been enough distractions for me - as the CD that I got did not work properly & had to be returned back at the shop only to get a replacement CD of another film, getting the film downloaded from my cousin and even after I got it in my hard disc, the sub titles still don't work.....How much struggles....?? To handle a genuine simple wish, how much of obstacles I had to.....!! (I am reminded of all the initiatives of Mohan Lal to keep up his family's peace above any thing else)

Last but not least, just yesterday, I decided upon the title of  my BOOK release for 12th July 2015 (if you are laughing at me, I just don't mind - I normally plan things in advance, you know !!)- its going to be titled as "Kanni MuyarchigaL" covering all of my experiences under the umbrella. This post and the subsequent review - without any saying - gets qualified into that.

Well......

The mere fact that such a movie (or brand of such movies) has been possible is a proof for the super intelligent hero. And I am aghast at every aspect of the film including the fantastic rendering of Meena (Yes, I have a strong feeling that she is one of the wasted resource at least in Tamil excepting Avvai Shanmugi - where she showed glimpse of her prowess), the two kids and including that constable whose desperation at Mohanlal had been crafted nicely.

I really don't know why the so called "entertainer movie" makers try to make at least one such film - which is a classic possibility for any one who can think a simple, straight and nice story line.
Yaar, please get this straight - unless Kalaanithi Maaran bleeds thru' his nose, you guys can't take a film like ENTHIRAN. (Is it really required to take more Enthiran like movies - is altogether different question)
I recently read that a Hot Director of Tamil in yester-years - known for his films like Sivakasi, Thirupathy.....etc., is going to come back. While I don't even care to remember his name, I crave such "come back" guys can do a bit of their er....er..... PAAPANAASAM.

Well guys......Catch you up before the end of the week once again - of course - on the same film. That could be more of a review.....!!

Krishnaarpanam

Love // Suren

Yet Another Day.........!!

*****I consider this as philosophy. Most probably could be a crap for you . It is not "yet another" post that you see below ******

Dear All 

Go to any street of any of the city in the world, pick up some one randomly and ask him to spontaneously speak about a "memorable day" in his life - I am sure he / she will have at least ONE day to talk about. (The truth is that most of us have definitely more than one - for varied reasons). 

Well, memorable can connote both happiness and sorrow  - though people don't readily accept it as they want to avoid carrying forward of their past sorrows - and the nature of emotion is not the point I am trying to make - it is about human mind's capacity of etching the best / worst moments of life in their memories and carrying it forward for a long time  - at least until we find the next one. 

But, when we think in terms of IMPORTANT day or a day which gave a DEFINING moment for oneself, I have a feeling we will grope a bit for a while - at least most of us because there is a possibility that it might not be in our conscious mind. Rather we may even unconsciously start thinking about "memorable days" of ours - instead ! 

Since "importance" is an extremely relative phenomenon and it keeps changing for us as we evolve as human beings. Further this perhaps might also be related to some element of FREE WILL or DESTINY in action  {{to me it appears both are not too different}}

If I appear to be too confusing - let me put it straight here. 

I am referring to a "memorable" day as the day that we travel back and remember  happily or sorrowfully NOW. An "important" day is some thing we relate that day of the past to our situation today and evaluate. 

Regardless of what sort of day is for YOU and ME, Is it not fascinating to think that it is "Yet Another Day" for the Eternity ? In fact the painful explanation I was trying to make between memorable and important days get completely dissolved when we think about it as "Yet Another Day".

Today is an interesting day for me and will definitely make it a memorable one for some time but I am unsure it could eventually turn out to be an important day in my life.....!!! ???? But then, it could be "Yet Another Day" for you....him.....and - for sure - to the Mighty Eternity 

Love // Suren

*** மொட்டை மஹாத்மியம் ***

முன் குறிப்புகள் :-

1. இதை, ஒரு மாதம் முன்னால் நான் எழுதிய "தாடி மஹாத்மியம் " என்ற பதிவிற்கு sequel / தொடர் பதிவு (?) ஆகவும் கொள்ளலாம். 

"மொட்டை" என்பது முழு உருண்டையை நினைவு படுத்துவதால் ஒரு புதிய தொடக்கமாகவும் அர்த்தம் செய்து கொள்ளலாம்.....

2. முழுக்க முழுக்க நகைச்சுவைக்காக எழுதப்பட்டது அல்ல. 

அந்த காலத்து N S  கிருஷ்ணன் என்கிற நகைச்சுவை நடிகர் போல "சிரிக்கவும் (குறைந்த பட்சம் புன்னகைக்கவும் ??) வைத்து சிந்திக்க வைக்கிற" கருத்துக்கள். 

உங்களுக்குள் உணர்ச்சிகள் மாறி மாறி எழலாம்...... 

கவனமாக .இருக்கவும்.. 

(இருதய நோயுள்ளவர்கள் பயந்து போய் விட வேண்டாம். நீங்களும் தாராளமாக படிக்கலாம்)

3. "மொட்டை"யாக பதிவை எழுத தொடங்க விருப்பம் இல்லை....அது தான் இத்தனை முன் குறிப்புகள். சரி....மேலே தொடரவும். 

(சற்றே நீண்ட பதிவு தான்..... ஆனால் உங்களுக்கு நேரம் போவதே தெரியாது)

அன்புடையீர்

கோழியிலிருந்து முட்டை வந்ததா அல்லது முட்டையிலிருந்து கோழியா ? என்பது ஒரு புராதானமான paradox. 

ஒரு விஷயம்...  

முட்டையிலிருந்து சேவலும் வந்து விடலாம் . 

அதனால் probability theory பிரகாரம் கோழி தான் முதலில் என்பது அடியேனின் ஒரு யூகம். எதற்கு  இப்படி "மொட்டை"க்கும் முழங்காலுக்கும் (மன்னிக்கவும்....முட்டைக்கும் :-) !!) முடிச்சு போடுகிறேன் என்று யோசிக்கிறீர்கள் தானே.....? ஆம். மொட்டை நிலையில்ருது உரோமம் வளர்ந்து அடர்ந்து தாடியாவது தானே இயற்கை. ஏன் தாடியைப் பற்றி கதைத்து விட்டு இப்போது மொட்டையைப் பற்றி மிழற்றுகிறேன் என்று நீங்கள் துக்கிப்பது  / தவிப்பது (?) புரிகிறது.

என்னைப் பொறுத்தவரை எதையுமே வித்தியாசமான கோணத்தில் பார்த்து பழகி விட்டேன். முடி இருந்தால் தானே மழிக்கும் செயல்..... காரணம் இருந்தால் தானே காரியம்......புரிகிறதா ?

சரி, மொட்டைக்கு வருவோம். பல்லாயிரம் வருடங்களாகவே மனித குலத்தில் மொட்டை அடிக்கும் வழக்கம் இருந்திருக்கலாம். நமக்கு மிகச் சமீபமான "அரசர்.....அரண்மனை " காலத்தில் கூட, ஒரு வழக்கம் இருந்திருப்பதை நீங்கள் படித்தோ tv யில் சீரியல் எதிலாவதோ பார்த்திருக்கலாம். ஒரு ஞானி / துறவி வந்தால் அரசர் தன மணி மகுடத்தை (அது தான் கிரீடம்) கழற்றி அவர் கால் அடியில் வைப்பது ஒரு மரியாதை  மட்டுமல்ல - ஒரு மரபு - ஏன்,  ஒரு தத்துவம் என்றே சொல்லலாம். என் ஆட்சிப்பொறுப்பே /இந்த அந்தஸ்தே உங்கள் கால் தூசுக்கு சமம் என்பது தாத்பர்யம். 

நமது கலாசாரத்தில் நம் போன்ற சாமான்யர்கள் என்ன செய்வது ? இறைவனை தொழுது வர ஆலயம் / க்ஷேத்ராடனங்கள் செல்லும் பொழுது என் உடலின் உயரமான பகுதியில் உள்ள, என் முகத்திற்கு அழகு சேர்க்கிற கேசத்தை உனக்கு சமர்ப்பணம் செய்தே என்று "முடி காணிக்கை" (முடி என்பது அரசனின் "மணி முடிக்கு ஒப்பானது என்பதை உணர்க......!!) தருவது கலாசாரம். அநேகமாக பாரத கண்டம் முழுவதும் இந்த செயல் இருந்து இருக்கிறது.

இரு விதமான துறவு நிலைகளைப் பற்றி திருவள்ளுவர் பேசுகிறார் - துறவு என்ற அதிகாரத்தில் (அறத்துப் பால்). மழித்தல்.... (இராமகிருஷ்ண மடத்து துறவிகள்....ஏன், இப்போது சமீப காலத்தில் உருவான ஈஷா மையத்து துறவிகளை பற்றி உங்களுக்கு கட்டாயம் தெரிந்து இருக்கும்); மற்றொன்று - நீட்டல் - அதாவது கானகம் / மலை / குகைகளில் சென்றமர்ந்து இறைவனை தேடுவதே பெரும்பணியாக செய்பவர்கள், புற அழகை பற்றி கவலைப் படாமல், தாடியும், நீள் நகமுமாக ஒரு பாரம்பர்யம்.

ஏன், நமக்கு மிகவும் நெருக்கமான புத்த மத துறவிகளுக்கும்  ஜைன மத புனிதர்களுக்கும் கூட "மொட்டை" என்பது ஒரு முக்கிய அம்சமாகவே இருந்து இருக்கிறது. முக்கியமான் ஜைன மதத்தில் (ஒரு பிரிவு ??) பற்றி நான் எங்கேயோ படித்த நினைவு - மொட்டை என்று கத்தியால் மழிப்பது அவர்கள் வழக்கம் இல்லையாம். ஒரு சில முடிகளை பிடித்து பலவந்தமாக இழுத்து....மேலும் மேலும்..... "கத்தியை உபயோகப் படுத்தாமல்" அஹிம்சா " முறையில் மொட்டைச் சடங்கை நிறைவேற்றுவார்களாம்.இப்போதும் இந்த "படு துன்பமான" வழிமுறை வழக்கத்தில் இருக்கிறதா என்று தெரியவில்லை.

ரொம்ப மதங்கள் பற்றியே எழுதி விட்டேன். வெள்ளைக்காரர்களும், head shaving என்பதை ஒரு வழக்கமாக அங்கீகரித்து விட்டார்கள். வெயிலுக்காவோ...முடியை அடர்த்தியாக்கவோ ....ஏன், சிலர் அழகுக்காகவோ  (Demi Moore என்ற ஹாலிவுட் நடிகை சில பல வருடங்கள் முன்னர் மொட்டை அடித்து pose  கொடுத்த சில பல படங்களைப் பார்த்தது என் கல்லூரி  நினைவில் நிழலாக தங்கியிருக்கிறது) .... ஏன், சிலர் ஒரு "change "க்காகவோ மொட்டை அடிப்பது சாதாரண விஷயம்.

ஆனால், கடந்த olympic (அதாவது கடைசிக்கு முன் வந்தது..... ஒரு நீச்சல் காரர்  (Michael phelps ) தங்க பதக்கங்களை வாங்கி குவித்தாரே நினைவு இருக்கிறதா ? அடுத்த பந்தயங்களிலும் அவர் கலக்கினார் என்ற தான் படித்த ஞாபகம் ) 

பந்தயத்தில், அந்த நீச்சல் வீரர்கள் போட்டோ சிலவற்றைப் பார்த்து, திடீர் என்று திடுக்கிட்டு போனேன்.......!! அனைவரும்....அநேகமாக அனைவரும் தலையை மொட்டை போட்டு இருந்தார்கள்......!! என் அருகில் இருந்த நண்பர் ஒருவர் அதற்கான "scientific " விளக்கத்தை அளித்தார்..(எந்த அளவு உண்மையோ எனக்கு தெரியாது ) - அவர்களுக்கு நீச்சல் போட்டிகளில், தடுப்பு சக்தியை குறைத்து (resistance ) அவர்களுக்கு சில மில்லி மீட்டர்கள் advantage கொடுக்க மொட்டை பயன்படுகிறதாம். எப்படி இருக்கிறது சங்கதி.....? மொட்டை என்பது ஆன்மிகமும், வழக்கமும் தாண்டி தீவிரமான ஒரு விளையாட்டு சங்கதி என்பதை கவனத்தில் கொள்க......!!

சரி, மிகவும் நீளமாகி விட்டது இந்த பதிவு..... "மொட்டை"யாக முடிக்காமல் இரண்டே இரண்டு தகவல்களுடன் முடித்து விடுகிறேன்.....

(1) எங்கள் வீட்டு முதல் பேத்தி - 25 வருடங்களுக்கு முந்தையது  இந்த படம். 

இப்போது இவளுக்கே மகள் பிறந்து விட்டாள். தலை முடியோ மனிதர்களோ, வளர்ந்து தானே ஆக வேண்டும்....? 

என்ன சொல்கிறீர்கள் ?

(2) சுமார் ஒரு மாதம் கழித்து "வழுக்கை மஹாத்மியம்" எழுதலாம் என்று ஒரு நப்பாசை. அது ஒரு சங்கல்பமாக உருவாகி...., அந்த மொட்டைத் தலை (பழனி) முருகன் எங்கள் வீடு கணினியின் எலியில் (mouse ) எழுந்து அருளி......உங்களுக்கு என் மூலம் "வழுக்கை உணர்வு" மன்னிக்கவும், விழிப்பு உணர்வு பெற்றால்....நான் தன்யன் ஆவேன்....

எப்போதும் போல், பேரன்புடன்.....மாறாத வாஞ்சையுடன் 

சுச்சு என்று அழைக்கப்படும் சுரேந்திரன்

**Consistency **

Dear All

It was - very typical of me - an impulsive thought which took shape as a "goal" on the grand day of Vijayadashami , couple of weeks back.

In the past 8 years of my blogging expedition, I had never dared / cared to post on even three consecutive days until now. I suddenly felt why not celebrate the "Nava Rathri" in my own style by trying to post for 9 consecutive days starting from *****Dusherra*****. I was sincere enough to ensure that I varied the topics sufficiently and struck a balance between the two languages.

Yes, on the 9th day, making my successful last post at around midnight, I left to Tanjore last saturday with a sigh of relief for an eventful week end.

And, then, with a typical period of lull, here I am back with a new post - albeit a short one. 

During the past 8 - 9 days, many things happened but it never struck my mind to write at AGANDAM. I remember browsing the FB on couple of days mainly to read few of the posts from people in my favorite list.

Have you heard of people who boast of being very consistent ? But then, it is quite a shabby affair to slip down from this exhibitionism......

I mean, its bad to be inconsistently consistent - defeating the very purpose of one's pride.

I would rather love to enjoy my consistent inconsistency.....!! 

It really is worthy particularly when we have an unbounded energy and never satiable creativity at heart.

In my background, you see the recently painted hall of our home ..... with some element of creativity of a wonderful painter friend. It is always nice to see human beings who rise up to some thing more than monetary considerations.

Have a great week ahead.......!!
Forgot to wish you all for a happy Diwali.......Have a safe and happy Festival.

Love // Suren 

**** Power of Words ********

Dear All

I vaguely recall that I had written on this subject some time back but then THIS post will be different as the ME writing this one NOW is definitely a different one than the other me that wrote some time back.....

Well, Language is a vehicle of communication. Words are akin to the wheels of this wonderful vehicle. I have always seen that people who are good in mother tongue can quite easily switch over to any other language because they have some thing to rely upon when they bump upon a new word in the foreign language that they are learning !

Now, I come to a figurative dimension of the title above. Can you imagine three concentric circles - I mean, circles of different radius placed one inside the other. So you do have three layers of circle, right ?
Can you visualize this.....? Don't move on further, unless you see them clearly......

The innermost circle consists of those words on which we have complete empowerment. We use them effortlessly when we write and speak these words. 

Lets move on to the upper circle (rather the middle circle) which consists of words that we recognize, admire and relish them ("catch my point" ? Michael Madana Kaaama Raasan - Kamal's film) but never can internalize them. I mean these are the cases where though we WANT to use few of the words, invariably we forget them when it matters most - like how it happened to Karnan in Mahabaaratham !! 

There is a third set of words which when we read, we do not understand OR understand quite vaguely. Due to lack of interest or other external factors, we may never understand these words but we definitely know that such a word EXIST and we know the spelling of those words -  even (some times) how to pronounce it......!!

These concentric circles can be made slightly more complex by  infusing Reading / Writing skills and Hearing  / Speaking skills - but this is enough for AGANDAM today.

                               Suchoo in full flow with a Family Friend @ his home - recently

Now, Why do I brag about this subject ?

Yes, every one does have words aplenty in the outermost circle at every point of time of his life - it never ceases to exist. The technique of attaining Word Power is to ensure that the middle circle merges with the innermost one. In other words, the "words" that we admire should become part of us as quick as possible ! Makes sense ...?
("சென்றுடுவீர் எட்டு திக்கும் ...கலைச்செல்வம் யாவும் கொணர்ந்திங்கு சேர்த்திடுவீர்")

To me, a good communicator is not some one who is knowledgeable and having a huge vocabulary....he is some one who knows to make best use of what he has with him.....and ensures that he does not allow what he knows gets to a point of stagnation at any stage of his life.

Not long ago, one of my acquaintance - with lot of conviction - commented to my craving for writing / sharing / blogging that these are outdated things & to make me understand he gave an example too - "what" being uttered as "wat"  is perfectly ok for him if it is understood by others.
I do not want to give a prolonged explanation on the power of words....like basic difference between accepting to agree against agreeing to accept; the big difference between "responding" against "replying" and the subtle difference between "truth" and "fact".....
Yeah,...the list is endless.....but this post has to come to end.

Wish you all great week end  !!

Love // Suren

ஒரு ஆங்கிலத் திரைப்படம் - என் பார்வை

அன்புடையீர்....

கொஞ்சம் சிரமப்பட்டு நேரம் உருவாக்கிக்கொண்டு இந்த  வாரம் - துண்டு துண்டாக ஒரு ஆங்கிலப்படம் பார்த்தேன். 

கிட்டத்தட்ட நமது பண்டைய கலாச்சாரமான வர்ணாஸ்ரம தர்மத்தை நினைவூட்டும் ஒரு கதை. (ஆத்திக நண்பர்கள் உடனே ஆவலாக "அடடா வெள்ளைக்காரனுக்கு தான் நம்ம அருமை தெரிஞ்சுருக்கு " என்று புல்லரித்து போய் விட வேண்டாம் ). நினைவு படுத்தும் கதை என்று தான்  சொன்னேன். நமது வழி (அதாவது பழைய வழி) முற்றிலும் வேறு. 

தகுந்த வயது வந்ததும், ஒரு குறிப்பிட்ட சமூஹத்தில் ஒரு தேர்வுக்கு உட்படுத்தப்பட்டு  அவர்கள் எந்த விதமான தன்மை கொண்டவர்கள் என்று அரசாங்கமே பரிந்துரைக்கிறது. (கிட்டத்தட்ட, நமது உட்பிரிவுகள் தான்.....)

ஆனால்.....அந்த யுவ யுவதிகள் அந்த வகுப்பில் தான் சேர வேண்டும் என்று கட்டாயம் இல்லை. அது ஒரு பரிந்துரை  மட்டுமே.தன்னிச்சையாக அடுத்த நாட்களில் நடக்கும் ஒரு விழா போன்ற நிகழ்ச்சியில் அவர்கள் தங்கள் முடிவை கரகோஷத்தின் நடுவே தெரிவித்து  தன் வகுப்பினர் இருக்கும் இருக்கை வரிசையில் சென்று அமர்வார்கள். பின்னர் அவர்கள் தங்கள் வழியில் பயணிக்க வேண்டியது. ஏதாவது காரணங்களால் அவர்கள் தள்ளி வைக்கப் பட்டால், பிறகு அவர்கள் திரிசங்கு லோகத்தில் திரிவது போல், கொப்பு  தவற விட்ட குரங்கு போல்,  வாழ்ந்து தொலைக்க வேண்டியதுதான்.

நமது கதாநாயகிக்கு தெளிவான ஒரு கருத்து அரசாங்க தேர்வில்  கிட்டவில்லை.சில அரிய  சந்தர்ப்பங்களில் இது போல நேரிடுமாம். அவளுக்கு அநேகமாக எல்லா விதமான குணாதிசயங்களும் இருந்ததால் இந்த குழப்பம். அவள் தன்னிச்சையாக "daungtless " அதாவது க்ஷத்ரிய வகுப்பில் சேர்ந்து விடுகிறாள். அவள்  சவால்களும். அந்த பெண் மனத்தின் ஈரமும் வேகமும் விவேகமுமே....திரைக்கதை.

இன்னம் ஒரு முறை முழு படத்தையும் பார்க்க வேண்டியிருக்கிறது. எனக்கு இந்த படம் மேலும் புரிந்து இரசிக்க ஒரு வாய்ப்பு கிடைக்கும். 

ஆனாலும், முதல் தடவையிலேயே இது ஒரு சிறந்த படம் என்று தெளிவாக தெரிகிறது. 

"எத்தனை கோடி இன்பம் வைத்தாய்.....இறைவா !! எங்கள் இறைவா !!"

அன்புடன் // சுரேந்திரன்

***** Consumerism *******

Dear All

By any chance, do you still remember Leo Tolstoy's one of the famous short story titled "How much land does a man need ?"......? Well, it could be relevant to remember this while you read this piece....Fine.....?

After a long period, couple of days back, along with my family, we went to a Shopping Mall opened up near our place. It is just 1 kilometer away from my home and got opened 1 year back, and we have crossed it at least 100 times so far......ALAS,.....time has to come for every thing, right ?

I was awe struck at the place reminding me of my days at Europe 8 years back; I was stationed there for little more than 6 months. The IKEA Supermarkets are quite popular at Sweden and I always enjoyed the mere presence into the mall 

{but sure enough to gather only those things which I wanted...!!} 

It is a paradox that the cost of the goods are much cheaper at these malls which is visited by mostly affordable people due to the economies of their scale. This shop which I visited is still not completed in terms of construction as well as occupancy (Cineplex are yet to come) but as such it was great to roam around the place as my wife and daughter were busy with their chores.

Well, as I was taking my stroll in the huge corridors of the various floors observing every bit of things which were made available for people, I realized that our - not our rich people - but our middle class people have been deprived of their basic right of CHOICE for such a long time without such malls for close to 40 years after independence. I remember clearly- when I used to be a kid at my daughter's age, the only supermarket that we know was "Spenzer Plaza" at Mount Road which has a special staircase called "escalator".

Phew.....Gone are those days, now we have at least 1 dozen such huge malls (at least) not just in chennai but coming up quite rapidly in B tier cities also........

Now, why do I get this type of topic particularly when -  deep within me, - neither I have any urge for shopping nor enjoy having things more than what it really matters to me ?

In a way, I welcome these type of malls - which really reveals us to ourselves ! When there are unlimited opportunities at AGANDAM, wise people choose to lead the life the way they want to without succumbing to worldly temptations, right ? Doesn't these shopping malls resemble the very  AGANDAM itself ? 

I think it will be perfectly sane to visit a mall, go thru' Ranganaathan street of T.Nagar and to walk around in any place on earth - if we keep our fundamentals in sync with this grand truth....

Love // Surendran aka Suchoo

****** வாதங்கள்.... விவாதங்கள் ***

முன் குறிப்பு ;- தமிழக அரசியல் களத்தில் இப்போது ஒரு முக்கியமான காலகட்டமாக ஆக்கிவிட்ட ஒரு அரசியல் தீர்ப்பு பற்றியும் அதன் வாத விவாதங்கள் பற்றியும் அல்ல  - இந்த பதிவு. எனக்கு  இன்னமும் நிறைய செய்ய செயல்கள் இருக்கிறது....

எந்த வகையிலும் எந்த வம்புகளிலும்  மாட்டிக்கொண்டு சொச்ச வாழ்க்கையை  பாழாக்கிக் கொள்ள எனக்கு  அவசியமோ துணிவோ இல்லை.....

அன்புடையீர் 

எல்லோரும் ஒருமித்து ஒரு விஷயத்தைப் பற்றி , அதன் பரிமாணங்கள் பற்றி பேசுவதை சம்பாஷணை (discussion) என்று சொல்லலாமா  ?

 மிகப்பலருக்கு இது தான் பிடிக்கும். 

முக்கியமாக தனக்கென்று ஒரு கருத்தே இல்லாதவர்களுக்கு ஒரு கூட்டத்தோடு இருக்கும் சுகம் அளிக்கும் வண்ணம் - அதே நேரம், தலையை ஆட்டுவதின் மூலம்  ஒரு "பங்களிப்பு" அளித்ததாக திருப்தி தரும் வகையில் அமைந்து இருப்பதால்....; 

நான் சொல்வது உங்களுக்கு ஒப்பாக இருக்கிறதா ? அப்படியென்றால் இது ஒரு discussion தான்.....!! சரி தானே.....? (இப்போது நிச்சயமாக புரிந்து இருக்கும்)

இப்போது அடுத்த வார்த்தைக்கு போவோம். 

ஒரு விஷயத்தின் எதிர்மறை கருத்துக்களை ஒரு விவாதமாக - கோபமோ கொந்தளிப்போ சிறிதும் இல்லாமல் - மனிதர்கள் பரிமாறிக்கொள்வது இயல்பே. 

பட்டிமன்றம் (debate ) போன்ற கட்டமைப்பு வாய்த்த விஷயமாக இருந்தாலும் சரி, பக்குவப்பட்ட மனங்கள் இணைந்து செய்யும் arguement என்ற விவாதங்கள் - பற்றியே , பலருக்கு பல கருத்துகள் உண்டு. 

ஆம்...சிலர் இதில் ஈடுபடுவதில் தவறில்லை என்று வாதிடலாம்....

ஆனால் பலர் வேண்டாமே என்று தயங்கலாம். 

(இதுவே ஒரு arguement அல்லது debate ஆகக்கூடிய ஒரு தலைப்பே.....!!

போன பத்தியில் - சிலர் தயக்கம் பற்றி பார்த்தோம். அவர்கள் பெரும்பாலும் சொல்வது ... இது போன்ற வாதங்கள் / விவாதங்கள்..... வீண் சண்டையில் (quarell / fight )கொண்டு போய் முடியலாம் என்பதால் தான்.  

எனவே.... விவாதம் தீவிரமான சண்டையில் முடிந்தாலும் பரவாயில்லை என்று கருதுபவர்களும் உண்டு..... 

சண்டை பரவாயில்லை, ஆனால் கைகலப்பு முற்றிப்போய் கொலைகளில் முடியாமல் இருந்தால் சரி என்று ஆசுவாசப்படுத்திக்கொள்பவர்களும் உண்டு!

ஆனால் ஒன்று..... எது நியாயம் என்று ஸ்தாபிக்க - கலியுகத்துக்கு முற்பட்ட த்வாபராயுகத்தில் ஒரு யுத்தமே நடந்தது (மகாபாரதம்). 

பரம்பொருளின்  பிரதிநிதியாக வாழ்ந்த, குறைந்த பட்சம் - கருதப்பட்ட ஒரு மனிதர் (ஸ்ரீ கிருஷ்ணர்) அதை நியாயப் படுத்தினார். 

(யதா யதா ஹி தர்மஸ்ய........). 

சரி......விஷயத்துக்கு வருவோம்....

எங்கள் வீடு ஹாலில் சுமார் இரு வாரங்கள்  நாள் முன்னர் -  5 /6 பேர் கூடிய ஒரு திருநாளில் ஒரு தர்க்கம் நடந்தது. 

ஜோசியம் பற்றி ஆரம்பித்த அந்த உரையாடல் ஒரு மெல்லிய விவாதமாக உருப்பெற்று பின்னர் ஒரு தீவிரமான விவாதமாகவே மாறி விட்டது. 

ஜோசியர்கள் கெட்டது சொல்லிவிட்டால் என்ன செய்வது ...அதனால் ஜோசியமே வேண்டாம் என்பது ஒரு கட்சி. 

ஜோசியரை நம்புவதை விட அருள் வாக்கு சொல்பவர்கள்...அதாவது கடவுளின் அருளால் வாக்கு வன்மை பெற்று முக்கியமாக நம் நம்பிக்கைக்கு பாத்திரமான ஒருவரிடம் செல்வது சிறப்பு என்று ஒரு கட்சி..... 

கடவுளிடம் நேரடியாக முறையிட்டால் அற்புதங்கள் விளையும்.. என்று மனமார்ந்து நம்பும் மூன்றாம் கட்சி. 

பரம்பொருள் ஒரு இருக்கிறது....எல்லாம் விதிப்படி தான் நடக்கும் என்ற ப்ரஞ்ஞையோடு - நம் "மனத்தில்" பட்டதை செய்வதே சரி என்று நாலாம் கட்சி.....!! 

போதுமா ? 

என் கட்சி என்ன தெரியுமா ? என்னைப் போலவே சற்று குழப்பமானது......

என் கட்சி என்னவென்றால்.... விதி சர்வ வல்லமை படைத்தது. கடவுள் அகண்டம் மொத்தத்தையும் தானே பார்த்து கொள்வதில் உள்ள practical constraints இருப்பதால், ஜோசியத்தையும், god men மற்றும் பிரார்த்தனைகளையும்  படைத்தார். தேவையென்றால், தானே முன்னின்று சில காரியங்களை (கவனிக்க - இதற்கு முன் சொன்ன மூன்று விஷயங்களையும் தாண்டி )  தானே களத்தில் இறங்குவார்..... ("pulling up தி sleeves"). ஆனால் அது ரொம்ப அபூர்வம்..... சாதாரண மனிதர்கள் (அதாவது கடவுளிடம் முழு மனத்தோடு ஒன்றி தன பிரார்த்தனைகள் நிறைவேற்றப்படும் என்ற துணிவு இல்லாதவர்கள்) ஜோசியர்களிடமோ God Men களிடமுமோ போய் நிற்பதில் எனக்கு தவறாக எதுவும் படவில்லை. ரொம்ப முக்கியம் - நமக்கு நாம் போகும் அந்த நபர் மேல் முழு நம்பிக்கை இருக்கவேண்டும்.... அவர் மூலம், கடவுள் , ஏன் அந்த விதி நம்மிடம் கட்டாயம் பேசும்.  

விவாதத்தின் முடிவில் நடந்தது என்ன... அவரவர்.....தங்கள் மனத்தில் இருக்கும் வாத நிலையை மேலும் மெருகேற்றிக்  கொண்டு, நம் கருத்தே சரி என்ற திருப்தியோடு  கலைந்து சென்றோம்.... !!!!

                                                       Suchoo & Madhoo  in Moonar @ 2007 (approx)

தத் ஸது..........

கிருஷ்ணார்ப்பணம்

விதேயன்  // suchoo 

**** Collective Consciousness?? ******

"பறவைகள் இயல்பாக பறந்து வந்து மரத்தின் மேல் வந்து உட்காருவது கிளைகளின் பலத்தை நம்பி அல்ல.......தன சிறகுகளின் மேல் உள்ள நம்பிக்கையினால்.....!!"

           {Enjoyed reading at Natesan Park, T.Nagar during last week end during my walking session}

Dear All

Have you - by any chance - read any of the basic books on human psychology which talked about 4 states of human consciousness-es  OR heard it from your friends who know this subject a little bit ? You know it long back ...?? huh....Well, that's wonderful.....!!

Just to repeat, they say with authenticity that all of us lead our lives with decisions made from our outermost layer of mind which is called as CONSCIOUS MIND. But then there is a background system which supports this one called as SUBCONSCIOUS MIND. Most of the decisions we take with the fist one is essentially derived from this backup mechanism which can be considered as a storage system for our memories and our thoughts and actions in the past - both conscious and unconscious.

Again in terms of % these two constitute very little when compared to the balance two. Called as UNCONSCIOUS MIND, the third one literally drives even our subconscious mind - some thing we can relate to our spiritual theories of Karma.....where the total configuration of the way we think, act, feel and react......is made up.

Now, comes the fourth one which is repeatedly emphasized in the world of Psychology - which is referred as COLLECTIVE UNCONSCIOUS MIND. In a group which thinks in a particular way - I don't mean the physical group limited by geography but even a vast population of people, there is some thing gathered up as a collective process which DOES impact the rest of the minds.

Now, I am beginning to wonder if INTERNET - with special reference to social websites is leading us towards a fifth dimension...refer to the title. With so many people posting their thoughts and ideas to their friends and friend's friends....and million others keep forwarding these thoughts to their groups....its a clear symptom of a collective conscious mind getting shaped up. (Please note no one forwards any stuff without enjoying it themselves, right ?)

Well, this information age has its own beauty which is more seducing and lot more adorable than the evils and ill effects that it is feared to bring about. I am personally convinced that most of us in this generation is going to see it happen .... a wonderful world with a collective conscious mind full of positive aspects of life which includes good humor, healthy discussions and above all - an ability to handle life much better & lot more effective

Love // Suren

*** Joy of a New Grand Father (technically speaking !!) ****

Hi All

Approximately 100 days ago, my elder sister was blessed with a grand daughter. Named as NILA, she was born at Atlanta, US and have traveled down towards east (I mean our country) few days back.

Went to see the little one at Airport and spent couple of days at their home but today (rather yesterday as it is midnight now !!) I had a strong urge to have a re-look at her and spend some quality time. Yeah...it was a great evening with NILA while cool nice moon was outside the home. (Did you get struck about this ? The Moon too starts her journey from west and comes towards east. So is our sweet little NILA)

Me and Nila for your eyes below....

  

**** அம்மா அம்மா ******

முன் குறிப்பு : இந்த பதிவு தமிழகத்தில் "அம்மா" பற்றியது அல்ல. சமீபத்தில் வெளியான ஒரு தனுஷின் திரைப்பாடல் பற்றியது.

படியுங்கள்....

உங்களுக்கும் ஏதாவது சேதி வைத்து இருப்பேன் - கடைசியிலாவது.........!!

அன்புடையீர் 

"வேலையில்லா பட்டதாரி" என்ற கொஞ்சம் பழதாகி விட்ட அந்த தனுஷ் நடித்த entertainer படம் பார்த்து இருக்கிறீர்களா ? எனக்கு இது போன்ற "பார்க்க வேண்டும்" என்று நான் ஆசைப்படும் விஷயங்கள் கிடைக்கப்பெறுவது கொஞ்சம் நாள் கழித்து தான். 

என்னவோ என் தலை எழுத்து அப்படி.....என் கதையை விடுங்கள்....!!

இந்த படத்தின் முக்கியமாக இந்த பாடலின் கதைக்கு வருவோம். அதற்கு முன் பின் புலம்...... 

விகடனில் ஓரளவு நல்ல மார்க் வாங்கிய படம் என்று குறித்துக் கொண்டேன். (அந்த st john versus  ராமகிருஷ்ண மிஷன் பள்ளிகளின் comparison பற்றிய ஒரு வசனத்தையும் அது எழுப்பிய அதிர்வலையையும் கவனித்து இருந்தேன். இராமகிருஷ்ண மடத்தின் துறவி மிகவும் கண்டித்து இருந்ததாகவும் படித்த ஞாபகம். என்னவோ முதலில் கெட்ட  விஷயங்கள் தான் என் நினைவுக்கு வருகிறது. 

இதுவும் என் தலை எழுத்து தான்......என்ன செய்ய ?

இப்படி கொஞ்சம் (ஏன் நிறைய) negativity என்னுள் ஊறிக் கிடப்பதால் தானோ என்னவோ தனுஷ் அம்மா பாத்திரம் (சரண்யா ) இறக்கும் அந்த காட்சியில் உறைந்து போனேன். 

என் மகள் எனக்கு தகப்பன் சாமியாக மாறிவிட்ட கதையைப் பற்றி ஏற்கனவே இந்த அகண்டத்தில் பெருமையாக குறிப்பிட்டு இருக்கிறேன். அவள் சன்னமான குரலில் அந்த பாடலின் பல்லவியை பாடிக் கேட்ட பொழுதே என்னவோ என் மனத்தை பிசைந்தது. இந்த படத்தை பார்த்தே தீருவது என்று நேற்று அந்த படத்தை பார்த்தும் விட்டேன். 

படம் பற்றி ஒரு சம பாவம் தான் எனக்கு. OK ரகம் . 

தனுஷின் கண்ணில் இருக்கும் அந்த சீற்றம் (மாமனாரைப் போலவே !!) எனக்கு பிடிக்கும். கொஞ்சம் அபத்தமான வசனங்களையும் அடுத்த scene - க்கு  அச்சாரம் போடுவது போல் முதல் scene வருவதும் (முதிர்ச்சியின்மை......) சகித்து கொண்டு விட்டேன். பாடலுக்கு வந்து விடுவோம். 

ஓலம் என்பதற்கு lamenting என்ற ஆங்கில பதம் சரியாக வரும் என்று நினைக்கிறேன். பாடல் மென்மையான தனுஷ் குரலில் அழகான மெட்டமைப்பில் வந்தாலும் நான் அந்த ஐந்து நிமிடங்களும்  எனக்குள் ஒரு ஓலத்தை உணர வைத்தது. பாடலில் காட்சிகள் - முக்கியமாக தனுஷ் ஸ்தம்பித்து இருக்கும் பாடலின் முதல் காட்சி, அவர் கற்பனையில் - சிறிய வயது தனுஷ் பெரிய குளிர் கண்ணாடியோடு பெருமையாக வீறு நடை போட்டு வர, பெருமை பொங்கும் சின்ன வயது மேக் up - ல் சரண்யா -  நிஜமாகவே ரொம்ப அழகாக- அவரை திரும்பி குனிந்து நடந்து வரும் காட்சி.....

எதைச் சொல்ல எதை விட.....!!

அடுத்த வாரத்தில் மீண்டும் சிக்கி நமது மனத்தின் பிடித்தங்கள் எல்லாம் தொலைத்து நைந்து மீண்டும் அடுத்த வாரக் கடைசி பற்றி ஏங்கும் முன்....இதோ இந்த பதிவு - படம் பார்த்த அடுத்த நாளே....

இது என் இரசனையை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ள மட்டும் அல்ல..... நண்பர்களே !!

கலை வடிவத்தின் எல்லை என்ன  ? கொஞ்சம் யோசித்து பாருங்கள்......!

இல்லாத ஒரு சாத்தியத்தை நமக்கு தரிசிக்க வைக்கும் ஒரு முயற்சி தானே ? இந்த பாடலை அமைதியான சூழ்நிலையில் (படம் கூட தேவை இல்லை ) நல்ல சவுண்ட் சிஸ்டம் மற்றும் தெளிவான படத்தில் பார்க்கும் மனிதர்கள் - உயிரோடு இருக்கும் அவர்களது அம்மாவையும் "அந்த தவிர்க்க முடியாத" வருங்கால தருணத்தையும் உணருவார்கள்.....!! 

ஏற்கனவே அதைப் பார்த்து முடித்தவர்கள் மறு தரிசனம் செய்வார்கள்.

போதும்....இந்த பதிவை மேலும் எதுவும் எழுதி மாசு படுத்தி விட எனக்கு மனசில்லை.....

அம்மா..... அம்மாஆ......!!!!!

கொஞ்சம் நிஜத்தை தரிசித்தவனுமான 

சுச்சு / சுரேந்திரன் 

***** Man ki Baath ****** (Voice of the Heart)

Dear All

Delightfully yours.....Suren again on a consequent day which is a rare feat by itself !!

Needless to say, I got little buoyant seeing the first news that hit my eyes in the newspaper about the PM's speech  @ ALL INDIA RADIO yesterday in the above title. 

Contrary to the expectations that he might go on and on for an hour or so (who dares to ask the PM on how long he will speak ? huh ?) , it seems he abruptly closed in 15 minutes. The most important thing is that he has promised the listeners that he will reach out to the masses with similar speeches every month at 11 AM on sundays - if not monthly, definitely fortnightly.

It was a sweet paradox that I had bragged at AGANDAM yesterday on taking up a new initiative ("a small craving of heart".....in precise words - does it match the title of our beloved PM's speech). Whether the readers of agandam saw my piece which is after quite some time (I did get a considerable amount of hits - should admit that), the PM has heard my inner voice (mera Man ki Baath).

As I had recently asserted in one of my recent posts ("RUDRAM"), this PM is DIFFERENT not just because of my expectations about his conduct but more out of his fairness to reach out people. The rest of 4 1/2 years, I might not go on assessing him but this simple (but profound) initiative is enough to keep admiring about him.

I will try his next speech though I know it will be in chaste Hindi. I am sure to understand what he is going to speak - since language just limits itself as a means of communication when the hearts speak to each other......I pray for his good health and continued vigour.

Enough for now

Love // Suren

**** Dusherra ****

Dear All

Today is Dusherra - popularly celebrated as Durga Pooja.

Ever since we became an independent nation, we always had a band of critics who keep reminding all of us that this had never been an unified country - politically and socially. But then, they will not have any answers to the culture of this vast land which had always tightened its grip on the entire population.

Known more for the nine days of Kolu (or Golu ?) in southern part of the country, this tenth of the day is celebrated at Calcutta in streets by public - while north recognizes this day as "Ram Leela". Of course, the way it is celebrated could be different and the associated mythological stories might be miles apart - still, the fact is that the SAME day is celebrated by the nameless people across the country.

This day carries another dimension as well which is well known in southern part of country. To start any new initiative, this is considered to be the best day of the year. Well, it could be a simple craving or wish of your heart OR lofty things like GOAL or AMBITION of your life.....Today is the day to get it started at first gear. 

What did I do today ?

Though I slept very late after the night shift, I was able to wake up fully alert at  6 AM and went to my favourite Natesan Park after quite a long break. (had some health issue that I stopped my usual walking at 10 AM......well, Thanks to Dusherra !). 

Also planning to get started on couple of trivial things from  today which I have been thinking about - for a long time. Do not want to tell those things as some people may find it absurd and stupid. Yes, what else you call ? A spade is always a spade.....!!

I wish the readers of AGANDAM a brand new beginning in "some thing" they aspire for .... crave for......starting from TODAY.

Love

Suren aka Suchoo

***** தாடி மஹாத்மியம்*******

முன் குறிப்பு :: சற்றே பெரிய பதிவு. அவசரத்தில் படிக்க வேண்டாம்.

அன்புடையீர் 

நலந்தானே......

இந்த பதிவு ஆண்களுக்கு மட்டுமல்ல. மகளிரும் படிக்கலாம். 

என்ன,  படிக்க மட்டும் தான் முடியும்.....  !!

கீழே இருக்கும் படங்களை உற்றுப்  பாருங்கள்......

இந்த compilation முடித்த பின் , ஒரு பரிசோதனைக்காக என் மகளிடம் இதைப் பார்த்து என் பதிவின் தலைப்பை கணிக்கச் சொன்னேன். அவள் சட்டென்று "பிரபலமான மனிதர்கள்" என்று நான் எதிர்பார்த்ததையே சொன்னாள்  

(பிறகு கீழ் வரிசையில் இருக்கும் சிலர் யார் என்று கேட்டு தெரிந்து கொண்டாள் - அது வேறு விஷயம்).

இதே தவற்றை நீங்களும் செய்து விடக்கூடாது என்ற பேரன்போடு மீண்டும் அதே கேள்வியை கேட்பதற்குள் ........ எனக்கு அது அபத்தமான கேள்வி என்று புரிகிறது. தலைப்பைதான் நீங்கள் பார்த்து விட்டீர்களே ? 

ஆனால் உங்களுக்கும் ஒரு சூட்சமமான ஒரு விஷயம் வைத்து இருக்கிறேன். மஹாகவி (கடைசி photo ) வழக்கமான தாடிக்காரர் அல்ல. என் போன்ற ஒரு சுதந்திரமான மனிதர்.....அவர் தாடி வைத்திருந்த ஒரு கால கட்டத்தில் எடுக்கப்பட்ட ஒரு photo இது. எனவே இது தாடிகளைப் பற்றிய பதிவு - மனிதர்களைப் பற்றியது அல்ல என்ற பக்குவம் (??) உங்களுக்கு வந்து இருக்கலாம்.

தவிர , தாடி என்பது ஒரு உலகளாவிய விஷயம் என்பதாலும், மதம் , தத்துவம் பற்றி மட்டும் சார்ந்தது கிடையாது என்பதாலும் சிலரை தேர்ந்து எடுத்தேன்.... (பெர்னாட் ஷா , லியோ தல்ஸ்தோய் மற்றும் நம் பிரதமர்) . எவ்வளவு யோசிக்கிறேன் பார்த்தீர்களா... அது தான் என் சிறப்பு (!!)

இவ்வளவு பரந்து விரிந்த விஷயத்திற்கு ஒரு மகாத்மியம் எழுதுவது முறை தானே  ?

எனக்கு தாடி மேல் பிரேமை அதிகம். இது வரை  4 / 5 காலகட்டத்தில் - சுமார்  மூன்று  மாதங்கள் முதல் ஆறு மாதம் வரை வைத்து இருக்கிறேன். ஒவ்வொரு முறையும் வீட்டில் நான் என் தாடி அறிவிப்பை சொன்னதும் யுத்தம் நடக்கும். தாடி வைத்தல் நான் பிச்சைக்காரன் போல இருப்பதாக என் இல்லாளின் தீர்மானம். சில சமயம், "வியாதிக்காரன் " என்றும் சொல்லி இருக்கிறாள். சிற்சில உக்கிரமான மன நிலையில் "வியாதி இருக்கிற பிச்சைக்காரன் " என்றும் சொல்லியிருக்கிறதாய் நினைவு. 

ஆனால் பாருங்கள்....இந்த உலகம் எதிர்மறை விஷயங்களும். கருத்துக்களும் நிரம்பிய ஒரு அற்புத கலவை. எங்கள் உறவினர் ஒருவர் (அவள் பக்க உறவு தான் - வயது முதிர்ந்தவர்) என் தாடியைப் பார்த்து நான் ஒரு "ஞானி" போல இருப்பதாக சொல்லி அவள் மூக்கை உடைத்து இருக்கிறார். அவர் இப்போது இல்லை - என் ஞானத்தை பறைசாற்றவும் யாரும் இல்லை.... ஹ்ம்ம்ம்ம் 

ஞானியர் பலரும் பிச்சை எடுத்து வாழ்ந்தவர் தாம். எனவே இந்த வேறுபாடான இரண்டு  கருத்துகளை சம நிலையில் எடுத்துக்கொண்டு விட்டேன். 

(கௌதம புத்தர் முழு ஞானோதயம் பெற்று 7 / 8 வருடங்களுக்கு பின்னர் தன அரண்மனைக்கு வந்தாராம். அவர் மீது கோபம் குறையாத அவர் மனைவி அவர் அடைந்து இருக்கும் மேலான நிலை புரியாமல் - அவர்களின் சிறு வயது மகனை முன் நிறுத்தி - "இவனுக்கு நீங்கள் என்ன தரப்போகிறீர்கள் ?" என்று கேள்வி கேட்க, ஒரு கணம் கூட தாமதிக்காமல் ஆவலாக கௌதமர் "என் திருவோட்டினை இவனுக்கு தருகிறேன். இதை விட சிறந்த பரிசு என்ன இருக்க முடியும் ? என்று  கேட்டாராம். பிறகு அவர் சூழ்நிலையை புரிந்து கொண்டு விலகி - வயதாகும் வரை மனித குலத்தையே தன குடும்பாக பாவித்து வாழ்ந்த கதை சத்குரு எனக்கு சொல்லி இருக்கிறார். கவனிக்கவும், கௌதமர் தாடி வைத்தவர் இல்லை) . 

ஞானிக்கும் பிச்சைக்காரனுக்கும் உள்ள தொடர்பு - தாடி என்ற கருத்துக்காக சொன்னேன்.

மேலும், ஒரு விஷயம். free will என்றும் destiny என்றும் இரு கூராக நம் வாழ்க்கை இயங்குகிறது. முழுக்க ஒரு நிலையில் வாழ்வது சாமான்ய மனிதர்களுக்கு சாத்தியம் இல்லை. 

ஒரு வகையில், தாடி இந்த இரண்டையும் இணைக்கும் பாலமாக எனக்கு தோன்றுகிறது. 

ஆம்.... தாடி வைப்பதும் மழிப்பதும் நம் சுதந்திரமாக இருக்கலாம் (free will ); ஆனால். அது நம் தோற்றத்தை மாற்றுவது பல காரணிகள் (factors ) கொண்டது. நம்  முக அமைப்பு மற்று தோற்றம், நம் சரும வகை மற்றும், உரோமத்தின் தன்மை, நம் வயது (நரை முடி பற்றி சொல்கிறேன்) என்று பல காரணிகளால்......விதியால் (desiny ) நம் தாடி மாறு படும். 

பழைய தமிழ் பாட்டு ஒன்று நினைவுக்கு வருகிறது....."என் புருஷன் தான் எனக்கு மட்டும் தான்".....என்று சுஹாசினி பாடும் பாடல் ("கோபுரங்கள் சாய்வதில்லை ?) . 

அது போல .... " என் தாடி தான்... எனக்கு மட்டும் தான்" என்ற பொன்னான வரிகளோடு இந்த பதிவை நிறைவு செய்கிறேன்....; 

காவியங்கள், காப்பியங்கள், மஹாத்மியங்கள் எல்லாம் ஒரு முடிவுக்கு வந்து தான் ஆக வேண்டும். 

அது சொல்ல வரும் செய்திக்கு முடிவே கிடையாது.

என்ன சொல்கிறீர்கள்...??

(பத்து வருத்திற்கு முந்தையது........; பிரபஞ்சத்தில் எதுவும் பழையது இல்லை.....)

மிக்க அன்புடன் 

suchoo 

என்று அறியப்படும் 

சுரேந்திரன்  

****** Daily Quotes *******

Dear All

Are you in the habit of sending "daily quotes" to your friends ? If the answer is no, let us compromise - as both you and me stand in the same side !

Are you getting any "daily quote" from some of your close acquaintance (friend or relative - it doesn't matter really when they are in touch with us daily, isn't it ?)

I do have a friend, a senior person working in a Bank who enlisted me - perhaps - 6 months back to his distribution list. 

Being at night shift, it has become a habit for me to look at his "quote" (rather the "quote" of some famous person thru' him - again, both are same, isn't it ?) before even I brush my teeth or clear my bowels :-)

Few are really extra ordinary (thought provoking) , many enjoyable (some thing that we agree readily) while few others keep me amused and confused. Any way, I love the flutters it create in the brain cells at the beginning of my day.

Today's quote is from Chanakya - "Books are as useful to a stupid person as a mirror is useful to a blind person". Lovely one but I doubt many of such quotes really belonging to such wonderful people who lived on earth. For example, even I am capable of saying some "pearls" of wisdom but will you agree it is from a Saadharana Prajai "suchoo" who looks bit queer and is "thinking too much about himself" ? err ?

 I just want to substitute a single word in the above quote to tarnish the one (reportedly) uttered by Chanakya.....!! Aadharaniya Chanakya Ji....its about LIFE not just BOOKS......

Period....

Have a great grand day with at least a moment to celebrate...if not, the whole of 24 hours keeping us fully dancing......!!

Love // Suren

*********பிடித்த பத்து **********

முகநூலில் (அதுதான் facebook ) எங்கள் வீட்டு பையன் யாரோ ஒருவருக்கு பிடித்த பத்து புத்தகங்களை வெளியிட்டு எங்களையும் வெளியிடுமாறு ஊக்கப்படுத்தி இருந்தான்.

ரொம்பவும் உற்சாகமாக , மிக இயல்பாக - மனத்திற்கு பட்ட பத்து புத்தகங்களை எழுதி விட்ட பின்னர் தான் எனக்கு சட்டென்று இது பற்றி சிந்தனை முளைக்க ஆரம்பித்தது.

இது இலக்கியவாதிகளின் "தரப்பட்டியல்" அல்ல. காரணங்களோடு (சில சமயங்கள் வாதமாகவும் கூட) யோசிக்க வேண்டிய விஷயம் இல்லை.

என் பட்டியலில் சில சமீபத்தில் படித்து இரசித்தது; ஆனால் ஒரு விஷயம் பாருங்கள் -  நான் என் பட்டியலில் "kane  & abel " என்ற நாவலை எழுதிய காரணம் அது நான் முதலில் படித்த english  novel மட்டும் அல்ல - அதன் பிரம்மாண்டமும் , கட்டமைப்பும் கூட அல்ல - எனக்குள் இருந்த "ஆங்கில மொழி"த்தடையை உடைத்தது தான் காரணமோ ? தெரியவில்லை.

சற்று யோசித்த பிறகு புரிந்து போனது - காரணமே இல்லாமல் கூட சில புத்தகங்கள் பிடித்துப் போகலாம். சினிமாவோ விளையாட்டோ பொழுதுபோக்கோ, - ஏன் மனிதர்கள் கூட பிடித்து போய்விட  காரணம் ஏதும் தேவையே இல்லை. ஒரு வகையில் பார்த்தால் இந்த பிரம்மாண்டமான அகண்டத்தில் பிடிக்காதவை இருந்தால் தான் நாம் காரணம் பற்றி யோசிக்க வேண்டும். 

 நம் போன்ற சாதரணமான மனிதர்களால் எல்லாவற்றையும் வெறுப்பில்லாமல் பார்க்க இயலாமல் இருப்பது புரிந்து கொள்ளக் கூடியது தான். பல சமயம், "comfort zone" என்பது நம் வெறுப்புக்கும் விலகலுக்கும் காரணம் ஆகி விடுகிறது. பழக்கமற்ற ஒரு புதிய விஷயத்தை - இலக்கிய புத்தகமோ ஆங்கில சினிமாவோ அல்லது நமக்கு அந்நியமான மனிதரோ - ஒரு பரிசோதிக்கும் மனநிலையில் அணுகுவதே ஒரு பெரிய யோகமாக எனக்கு படுகிறது.

சமீப காலமாக "Dr House M D " என்ற ஒரு ஆங்கில TV serial - அதி ஆர்வமாக நேரம் ஏற்படுத்திக் கொண்டு பார்த்து வருகிறேன். சுமார் 45 நிமிட episode ஒவ்வொன்றும்.... இத்தனைக்கும் எனக்கு ஆங்கிலப்படங்கள் இன்று வரை முழுவதும் புரிவது இல்லை. இப்போது sub title - இந்த serial க்கு தேவையே படவில்லை என்றால் பாருங்களேன்......!!

சுய அனுபவத்தில் ஏதேனும் சொன்னால் அது நம் வரையில் மட்டும் சத்தியமாக இருக்காது என்பது தான்  என் நம்பிக்கை.

அன்புடன்

சுரேந்திரன்

****** Promises UNKEPT *******

Dear All

I am not trying to waver away from the title - please read below before I jump back to the track

Sadhguru (Jaggi Vasudev) - it appears - has never ever missed a yoga class he had scheduled - in fact he was not even late for any of the class. 

He narrated a story in one of the sathsanghs when he got into an accident while travelling in his bike for a particular class - this happened long time back. 

His calf muscle was literally torn and he was bleeding profusely but he managed to limp his way to a local Doctor's house. The Doctor hesitated to put the stitches as he did not have anaesthetic facilities. It appears Sadhguru encouraged him to go ahead as he was already getting late for the class. 

While he observed the doctor doing his part, he had to casually talk to the Doctor who was scared by his own act.....!! 

This was the level of his mental maturity and enduring  capability. 

As one of the audience spell bound by the narration, I still remember his words towards the end "did I not have pain ? it was terrible but I did not get hurt !!" was the way he closed the incident in his typical style.

Now, coming back to the subject, I do not fancy reaching this level of maturity in this life time. 

But it is quite clear that our unkept promises are the root cause of most of our mental agonies. Be it a long pending visit to Kashi / Kedarnath or be some thing as trivial as cleaning up the book shelf which irritates us on daily basis - we are beaten up internally when we just don't do things.

Is there a way to do / achieve every thing that we aspire for ? 

I think the answer is a big NO. 

Either we should learn not to make a resolve / pledge for any thing and every thing OR prefer to take our resolutions bit easier.......!! 

Now, the latter one may put us in real danger of  taking any thing and every thing lightly. All of us know the concept of SMART goal but I wonder if "S" should indicate "selective" instead of "specific". 

I feel it is important to take goals that are worth taking - big or small ones, either way its fine but those simple tasks that we must do, better be handled without a ripple of remorse / pride about it. (I am also including a visit to our native village - which won't take more than a week end if we are willing)

See, In fact - not very long ago - in an unfortunate moment, I thought I am going to write at least one post every fortnight & I did not write this monday because......because, I had nothing to write.....!! Why the hell, a resolution ? (I am just cursing myself - no pun intended)

If you find this post simplistic, I find it a breakthrough indeed. 

At last, before getting old and disabled, I have discovered way to be happy :-)

Love // Suren

****** OLD is GOLD *******

Dear All

What is that you see common in these photographs ? I have carefully chosen people of repute from different walks of life so that you do not end up with wrong guesses :-)

Most of you (indeed all of us feel alike - is my firm conviction; Thoughts and Opinions may differ !!) could have guessed it right......Yes, its the overflowing grace and the height of nature's beauty that is common for all of them -regardless of what they are famous for .... 

(For the current generation, few additional words about the last photo which is down right - he is Jiddu Krishnamoorthy, a world renowned philosopher who was one of my foundations during youth).

It is a coincidence that during past ten days, I had at least met 4 - 5 old gentlemen who needed some one to brood about their ill health (a close relative included.....name is irrelevant). All I could do to those  poor souls was to lend my ears and wear an empathetic smile ; And to couple of them who are bit close, I was holding their hands in silence.

When we utter the word "peak" we always visualize a normal curve OR some thing like the shape of mountain. Very true, even in human lives, our economic and health being is at the peak when we are in the middle of the life (these days 40 to even up to 60 since field of medicine has advanced to keep us without any ailments - if not healthy. But when it comes to a better understanding about life, its design, the minds of people around us, Old people score the best. 

Grace flows out of them as emotions become subdued.....!! There could be exceptions but even the crudest old man will be much better off than what he was in his youthful days, right ?

It is not without logic, a young pretty poetess of Sangha Kaalam asked for a boon to the God she worshipped to turn as an old woman. We got an "Avvai Paati" out of this girl who went around the country and went on to the peak of her life by being an "oldie" for a longer span of life - unaffected by the vices of the youth & undisturbed by the menfolk around her.

It is not with any sense of compulsion to make a post on Monday, I am penning this down. Avvai had been one of an inspirations to me for quite a long time ever since I heard her story. And my regards to old people has been consistent for quite a long time. It is not out of place to give link to the obituary that I penned down for our Pattabi Periappa when he died three years back. Please go thru' if time permits. (some factual mistake which I did has been corrected in the "comments" by my sister Kalyani. So, please don't miss the comments too)

http://agandam.blogspot.in/2011/12/blog-post.html

With Love // Suren