Talk the Walk - 3 :: Competing with one's self

Dear All

When I started walking at my favorite park - 3 months back, one striking thing that pierced my eyes was the different types / age groups of walkers and the varying fitness levels.

In fact for the first few days me too was a guy who used to  be overtaken by so many people and it was a perfect indicator of my stamina condition at that  point time.

Gradually as my fitness level increased, I too turned to be a over-taker and over a period of time, I had become one of the briskest during the entire walking duration. The lightness of the body started speaking for itself and I started moving in the pavement like a whirlwind steering my way among-st the rest of slow paced walkers.

There is one distinct wisdom that I got now which I can say with lot of authenticity and conviction - there can't be and ever can be an competition to us which can be outside of us.

This truth got verbalized within me with every passing day as I keep overtaking people; Of course there were instances when few young boys with athletic bodies surpassing me once a while giving more weight to my wisdom.

Unless we turn inward and start taking goals for ourselves, our souls will never get settled and we can focus on subtler aspects of life.

There were times when I had focused on overtaking a particular group of walkers who were fifty meters away from me (that too) before a particular point of time and had done it most of the times - only to feel a vacuum bit later.......

To avoid monotony, some resort to chatting with their partners, few listen to music and most of the people glued to their cell phones. But for me - since my first day of walking, none of these support mechanisms were needed. Any way it was a joyous affair and as the walking sessions turned out to meditation sessions with the awareness about the mild pain in the calf muscles......

The only way I discovered to keep up my passion with some tangible goals was to beat my earlier bests and could see it was pointless to seek a competitor outside of us......

Well, today I was back to the park after my 15 days of outstation visit; I could clearly see that my stamina levels had declined substantially though I managed to sweat out for close to 45 minutes. Though I wanted to, I could not manage the rigorous walks during my out station stay with hectic schedule leaving not much stamina to walk in the evening.

Never mind....as like Snake and the Ladder game - I will raise again in my stamina level slowly and steadily and start walking like a whirlwind before this Friday - for sure.

This interesting game of self competition is too enticing and exciting too.

In the crowded park, when we realize that we are only competing with ourselves and not with the sea of mankind - that could become a defining moment for lesser mortals like us.

Love // Suren 

"Chennainyil Oru Naal"

Prelude : Yeah, this posting is on the review of the film which was released recently but then, I am enjoying the nice coincidence on the meaning of the title of the film & relevance for me today ; 

I am leaving chennai for a (fortnight long) tour within next 6 hours or so....

Dear All

What is the difference between God (if any) and a Man (I mean all of us) ?

When we see a particular category of films which simultaneously talks about different people / situations in an inter-woven screen play, I get reminded about this essential question. 

Lemme come back to this question at the end of the post after recording my impression about my experience about this film - which we saw couple of days back.

Basically, a malayalam remake movie - this film belongs to the category of thrillers where the film is quite absorbing with nice screen play coupled with wonderful editing methods.

The magazines have rightly praised the film for the quality of making and above that the central message of the film on the need of donation of vital organs (in this film, heart). 

Though it contains an array of characters, Prakashraj, in his typical style steals the show along with a nice contribution from Mrs and Mr Sarath Kumar. There is a wonderful drama of emotions - like empathy and reformation - which is depicted in the stories of Cheran and Prasanna. 

The elements of thrill and suspense when the Police Jeep (containing the pulsating heart which is taken for transplantation) vanishing suddenly and the subsequent scenes have been handled by the director with tremendous amount of clarity and experience.

The most moving scene - as far as I am concerned - was the one where Cheran commits to Sarath about the secured handing over of Prasanna. 

Considering his own longing to prove his worth after a personal humiliation, Cheran understandably develops empathy towards Prasanna who was messing up his personal life out of his confused state of mind. Without spoiling the story line's grip, Prasanna too cooperates with Cheran (and with the Director too ?? - just kidding) and starts giving his fullest support.

There are cinematic elements too where the Police Jeep had to travel in a crowded part of the suburbs of Vellore before reaching the hospital. The unruly looking fans of Surya take control over the traffic management and give their support on the personal call of their super hero. I do not want to dwell too much on the "ifs" and "buts" which come to my mind on such scenes .... as there is no point to get entangled in such cinematic scene of a good quality cinema - that is quite rare in tamil. 

After all the original malayalam cinema is based on a true story - so lets not be critical about such minor blots - particularly when the film talks about a good cause....Huh ?

Well, coming back to the first line of this posting - as I was walking out of the theatre swimming amidst the rest of human beings like me, I was thinking for an answer to the question; it flashed up in my mind before even I reached the vehicle parking area.

Such films give us a "God like" experience - enabling us to look at various things happening simultaneously....in a way. Yes ?? 

In our practical lives when we struggle so much to handle our lives and situations (which is just one aspect / angle of the total humanity), such films "seemingly" give us the extra ordinary feeling of able to develop a distance from the multitude of characters and their woes.....and transcend the time and space factors.

But then, this is only for a brief period of time and more importantly I doubt if we becoming really "God Like" - and reach His omni-presence even during the film experience. 

For example, we are really not aware if due to the traffic controls, any other lesser mortal had to sacrifice his life which was left uncovered by the film director.(Technically possible, right ??)

My basic point perfectly gels with the statement pronounced by Actor Vijay Kumar who played the role of the chief of the Chennai Hospital. 

"If this operation- meaning the transport of the heart by roadways - fails due to unavoidable reasons, it becomes yet another day for chennai. In  case the operation succeeds, it will be an unforgettable milestone not for medical history but also for chennai city".

(It was good that Sarath - who enacted the Commissioner of Traffic police, chennai - uses the same mantra to inspire his team in the emergency meeting that he calls for....

Golden words need to be repeated - if it will create the desired impact)

Bull's eye........!! 

YES, the omni-presence of the God can be better appreciated as he is there (at least for God Believers) even on normal days. 

Such cinemas - however realistic they are directed doesn't matter really - only focus on special days as the normal days does not commercially count much for them.....

See you after a fortnight.....Bye for now...

Regards // Suren

Talk the Walk - 2 ::: Manidham

அன்புடையீர்

ஒரு பூங்கா எப்படி முழு அகண்டமாக விரிய முடியும் என்று சென்ற பதிவில் என்னால் இயன்ற அளவு சொல்ல முயன்று இருந்தேன் - ஆங்கிலத்தில். 

முன்னரே சொன்ன படி , எனக்கு இந்த பதிவு (மனிதம்) தமிழில் எழுதத் தோன்றியது. 

தொடங்கட்டுமா ?

இந்த பதிவில் நான் எழுதப்போவது - என் தினசரி நடைப்பயிற்சியின் பொழுது, என் காதில் விழுந்த -நான் இரசித்த- சில  வாக்கியங்களும் (சில சமயம்) அதற்கு பதில் தரும் வகையில் எனக்கு தோன்றிய பதில்களும் பற்றியது. 

வேகு வேகு - என்று என் முழு வேகத்தில் நெஞ்சு நிமிர்த்தி உடலில் வியர்வை பொங்க நான்  நடந்து கொண்டு இருந்தாலும் (இறை அருளால்) மூடிகள் இல்லாத காதுகளில் தேவைக்கு மேலாகவே மற்றவர்களின் சம்பாஷனைகள் வந்து மோதுவதும் அவற்றை நிச்சலனமாக கவனிப்பதும் சுவாரஸ்யமான ஒன்றாக இருந்தால் ஆராய்வதும்  ஒரு தனி சுகம்.

ஒரு குறிப்பிட்ட நாளில் எனக்கு பின்னே வந்து கொண்டிருந்த (நன்கு படித்த நாகரிகமான) இரு நண்பர்கள்.....நமது உலக நாயகன் ,கமல் பற்றி பேசுகிறார்கள் என்று யூகித்தேன். ஒரு அழகான கருத்து என் காதில் விழுந்தது....."நல்ல actor தான்.....!! எதுக்கு director ஆகவும் try பண்ணனும்.....? இன்டர்நேஷனல் level - ல போக ஆசைப்படறவர் எல்லாத்தையும் செய்ய ஆசைப் படக்கூடாது. Practical -ம் இல்லை"; கமல் பற்றி என் கருத்தும் ஏறக்குறைய அது தான் என்பதால் எனக்குள் பூத்த முறுவலை நான் அடக்க முயற்சி எதுவும் செய்யவில்லை. 

மற்றொரு நாளில் ஒரு பெண்மணி தன் கூட நின்று கொண்டு பேசிக்கொண்டு இருந்த ஒரு முதிய தம்பதிகளிடம் புன்னகையுடன் சொல்லிக்கொண்டு இருந்தார்...."எல்லாருக்கும் ஒரே emotions தானே இருக்கு ?" 

சட்டென்று நின்று அவரிடம் " feelings (உணர்வுகள்)  வேணா ஒரே மாதிரி இருக்கலாம் ; emotions (உணர்ச்சிகள்) அவரவர் பக்குவத்துக்கு ஏற்ப மாறுபடும்" என்று சொல்ல வாய் வரை வந்து விட்டது..

நல்ல வேளை .... என் நடை வேகம் என் மன வேகத்தை விட அதிகமாக இருந்ததால் அவர்களைத் தாண்டி வெகு தூரம் சென்று விட்டேன்.

அது என்னவோ தெரியவில்லை....பூங்காவில் நடக்கும் போது மிகப்பலர் mobile போன்-ல் பேசுவது (அல்லது ஒருவேளை  அவர்கள் பேசும் பொழுது நடை பழகுகிறார்களா ? ) வழக்கமாக இருக்கிறது. ஒரு மூதாட்டி தன தளர்ந்த நடையின் போது கணீர் குரலில் " பணம் சம்பாதிப்பது சுலபம்; மனுஷாளை அவ்வளவு சீக்கிரம் சம்பாதிக்க முடியுமா ?" என்று தார்மிக கேள்வி ஒன்றை யாரிடமோ கேட்டுக் கொண்டிருந்த பொழுது அவரை புயல் வேகத்தில் நான் கடந்தேன்....

நின்று அவருக்கு ஒரு கனிவான முத்தம் தர ஆசைதான்......!!

இராத்திரி "பலான" படம் பார்த்து விட்டு நேரம் கழித்து படுத்ததில் ஒருவருக்கு காலை எழுந்திருக்கையில் உடல் எல்லாம் வலியாம். 

மிகவும் ஆதுரத்தோடு மாலை நடையில் தன் பூங்கா நண்பர்களிடம் சொல்லிக்கொண்டு இருக்க அவரை அவர் நண்பர்கள் கேலி செய்தது கொண்டு இருந்தார்கள். புன்சிரிப்போடு அவர்களை நான் கடக்கையில் அவர் தன நண்பரிடம் சோகமாக சொல்லிக்கொண்டு இருந்தார்...."chicken  இல்லாம சாப்பாடு உள்ள போக மாட்டேங்குது; நாமெல்லாம் எங்க diet இருந்து உடம்பை குறைக்கிறது ?.....நடைதான் நமக்கெல்லாம் சரி" என்று; 

அவர் எந்த (கெட்ட ) படத்தையும் பார்க்காமல் - அளவோடு  நல்ல சாத்விக உணவு சாப்பிட்டு பொழுதோடு தூங்கி காலையில் எவரிடமும் வெட்டி பேச்சு பேசாமல் விறு விறு என்று நடை பழகினால் கண்டிப்பாக அவருக்கு நல்லது என்று எனக்கு பட்டது. 

யார் போய் அவரிடம் சொல்வது.....?

பேசிக்கொண்டே நடப்பவர்களில் கிரீடமே அளிக்கும் வகையில் ஒரு முப்பது வயது மதிக்கத்தக்க பெண்மணி. பேசும் விஷயங்களில் இருந்து ஒரு tution டீச்சர் என்று யூகிக்கிறேன். தன சிநேகிதியுடன் அவர் நடையால் கரைக்கும் calorie களை விட தன பலத்த குரலால் (mike முழுங்கிய தொண்டையோ ? நான் அறியேன்) வெட்டிக் கதை பேசுவது நூறு மீட்டர் வரை கேட்பது எனக்கு ரொம்பவே பழகி விட்டது. இப்பொழுதெல்லாம் அவரைப் பார்த்து ஆச்சரியப் பட ஆரம்பித்து விட்டேன்......(height of energy - you know )

இது போல் பலப் பல மனிதர்கள்.

முதல் நாள் நடைக்கு கூட்டி வந்த செல்ல மகளை (டீன் ஏஜ் - சற்று உடம்பு பெருத்த பெண் தான்) அவரது பெற்றோர் - அவள் கால் வலியால்  தளரும் போதேல்லாம் - "போகப் போக சரியாயிடும்" என்று தேற்றும்  அவளது பெற்றோரை பார்க்கும் பொழுது என் மனமும் வாஞ்சையால் விம்மும்....(கடந்த பத்து நாட்களாக அந்த குண்டு பெண் - நடை பழகி, பிடித்துப் போய் உற்சாகமாக நடக்கிறாள் என்பது தற்போதைய மகிழ்ச்சியான செய்தி) 

பூங்காவில் ஒரு ஓரத்தில் அமைந்து இருக்கும் ஒரு மேடையில் yoga பழகும் 10 - 12 மக்களை வெறித்து பார்த்தவாறு நிற்கும் ஒரு முதியவர். 

அது கடந்த கால - அதாவது அவர் உடற்பயிற்சி செய்து வந்த பொற்காலம் - பற்றிய  பசுமை  நினைவுகளா அல்லது அவர் செய்யத் தவறி விட்ட தருணங்கள் வாய்ப்புகள் பற்றிய மருகலா - என்று எனக்கு சரியாக புரியவில்லை. கேட்பது நாகரிகம் இல்லை....மேலும் யாரிடும் பேசி பழகும் மனநிலையில் நானும் இருப்பதில்லை.

நான் இந்த மூன்று மாதங்களில் (நூறு நாட்கள் தாண்டி விட்டேன் என்று நினைக்கிறேன்) இவர்கள் யாரிடமும் பேச முயற்சி கூட செய்வது இல்லை.

ஒரே ஒரு முறை கண்ணோடு கண் நோக்கி ஒருவரைப் பார்த்து புன்னகை மட்டும் செய்தது இருக்கிறேன். 

அவர் (அவன் ??) அநேகமாக தினமும் ஒரு bench -ல் அமர்ந்து கொண்டு தாடியும் மீசையுமான ஒரு - பித்தன் போன்ற - இளைஞன். நிறைய பழைய காகிதங்களை வைத்துக்கொண்டு (அவற்றில் பலவகையான கிறுக்கல்கள்) ஒரு குறிப்பிட்ட bench ல் அமர்ந்து கொண்டு அந்த காகிதங்களில் மேலும் என்னவோ தீவிரமாக எழுதிக்கொண்டு இருப்பான். யாரிடமும் பேசுவதில்லை - என்னைப்போலவே !! 

ஒரு முறை - ஒரே ஒரு முறை - அவனை தாண்டி போகும் பொழுது யதேச்சையாக எங்கள் கண்கள் சந்திக்க, நான் அவனைப் பார்த்து  முறுவலித்தேன். அவனிடம் ஒரு கணம் திகைப்பு - மறு கணம் குழந்தை போல் கள்ளமில்லாமல் பதிலுக்கு சிரித்தான். அவ்வளவு தான். அதற்கு பிறகு அவனிடம் எதுவும் கண் தொடர்பு கூட இல்லை.......!!

ஆம்.....நான் முதலிலேயே சொன்ன மாதிரி இந்த நடைப்பயிற்சி ஒரு யோகமாகவே எனக்கு படுகிறது. 

அனாவசியமான புதிய தொடர்புகள், குசல விசாரிப்புகள் இவற்றினால் என் மௌனத்தை அழித்து தொலைத்து விடாமல்,  அந்த  உன்னதமான மன நிலையை அந்த ஒரு மணி நேரம் முழுவதும் இருத்தி வைத்துக் கொள்ளவே எனக்கு ஆசை.

பிரபஞ்ச அழகையும் இந்த அண்டத்தின் சிறு வடிவமான நமது பிண்டத்தின் அழகையும் இரசிக்க சில நேரம் யோகம் போன்ற விஷயங்கள் ரொம்பவும் உதவியாய் இருக்கிறது.

இது போதும் இன்றைக்கு .... பிறகு சந்திப்போம்.....நன்றி....

சுரேந்திரன்

மௌன குரு - ஒரு அமைதியான பார்வை

அன்புடையீர்

"தூரத்து பச்சை கண்ணுக்கு அழகு" என்ற பழமொழி கேள்விப்பட்டு இருக்கிறீர்களா ? வசூல் ராஜா படத்தில் கமல் சொல்வது போல், இது ஒரு "அனுபவிக்க " வேண்டிய பழமொழி.....(ஆராயவும் விஷயம் உண்டு என்பது வேறு விஷயம் !! ). 

ஆனால் எனக்கு தெரிந்த வரையில் ஒரு இளக்காரமான தொனியில் மட்டுமே இது உச்சரிக்கப்படுகிறது. நமது உணர்ச்சிகரமான வாழ்க்கை அனுபவங்கள் நாம் தளர்ந்து போன பின் வியப்பாக, வெறும் நினைவுகளாக மாறுவது போல, இந்த பழமொழியை ஒரு இனிமையான கண்ணோட்டத்திலும் அனுபவிக்கலாம். 

திரையிடப்பட்டு சுமார் 2 வருடங்கள் மேல் ஆன மௌன குரு படத்தை நான் இரு மாதம் முன் பார்க்க வாய்க்கப்பெற்றேன். பிரமிக்கத்தக்க பல விஷயங்கள் பல இருந்தாலும், என்னை அது பற்றி எழுத தூண்டினாலும், என் இச்சையை அடக்கி கொண்டேன் என்று சொல்வதை விட மறந்து விட்டேன் என்று தான் ஒத்துக்கொள்ள வேண்டும்.

போன வாரத்தில் அதே படத்தை  (ஒன்றல்ல .....இரு முறை) வீட்டில் பார்த்த பொழுது தான் இந்த படத்தின் உருவாக்கத்தில் இருந்த நேர்த்தியும் அழகும் நன்றாக புரிந்தது......!! 

(எனக்கு தெரிந்த வரையில்) கதையில்  எந்த ஒரு ஓட்டையும் தட்டுபடாமல் இவ்வளவு சுவாரஸ்யமான திரைக்கதையுடன் எடுக்கப்படும் ஒரு சினிமா அரசியல் காரணங்களுக்காக (அப்படித்தான் கேள்விப்பட்டேன்) திரையரங்களில் அவ்வளவாக ஓட விடாமல், ஏன் - அதிகம் பேசப்படாமல் போனது தமிழின் துரதிஷ்டமே.......!! 

(இது வெளி நாட்டு படம் ஏதாவது ஒன்றின் தழுவல் அல்லது பெருமளவு கதைத் திருட்டுக்கு உள்ளான ஒரு படமோ - நான் அறியேன்.....!!)

திரைக்கதை - மூன்று தளங்களில் ஒரே நேரத்தில் விறுவிறுப்பாக செல்வது,  பின் ஒன்றோடு ஒன்று அழகாக நெருங்கி ஒருமிப்பது .......ஒரு (தமிழ்க்) குடும்பத்து அழகுப் பெண் தனது நீளமான கூந்தலை மிக நேர்த்தியாக பின்னி இருப்பது போன்ற ஒரு தோற்றம் ......; 

(இது தான் கவிஞனின் மனநிலையில் ஒருவன் எப்போதும் வாழ்வதில் இருக்கும் தொல்லை....அல்ல....இன்பம்)

கடைசியில் அந்த காலத்து ஸ்டைல்-ல் குஞ்சலம் வைத்தது போல் ஒரு அற்புதமான கிளைமாக்ஸ்......; வசனங்களின் கூர்மையும் கதையின் தன்மையும் - நம்மை அங்கே இங்கே திரும்ப விடாதவாறு - ரொம்பவும் கவனமாக அமைக்கப்பட்ட ஒரு படம்....

அந்த கதாநாயகன் (கலைஞரின் பேரப்பிள்ளைகளில் இவன் தான் ரொம்ப எளிமையோ ? Air of  Simplicity யுடன் - இந்த கதைக்கு பொருத்தமான ஒரு தேர்வு. அவனது வித்தியாசமான, சற்று விந்தையான குரலும், ஏற்ற இறக்கமும் போகப் போக பிடித்துப் போய் விடுகிறது. நிஜத்திலும் ஒரு விசித்திர பிறவி தானோ என்னவோ ? 

(நல்ல வேளை - ஸ்டாலினின் செல்லப்பிள்ளை இந்த படத்தில் நடிக்கவில்லை....; தமிழுலகம் சார்பில் ஒரு பெரிய நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்) 

கொஞ்சம் யோசித்து பார்த்தால் பழனியம்மாள் கதாபாத்திரம் ஒரு கர்ப்பிணி பெண்ணாக இருக்க வேண்டிய கட்டாயம் கதையில் நிச்சயம் கிடையாது. கதாநாயகனின் உணர்ச்சியற்ற அந்த குரலை ஏற்றுக் கொண்டது போல், அவளையும் மனப்பூர்வமாக கதையின் அங்கமாக ஏற்றுக்கொண்டு விடுகிறோம்; பாத்திரத்தை உணர்ந்து நடித்து இருக்கிறார். உமா ரியாசுக்கு பெரிய அளவில் வாய்ப்புகள் கிடைக்காதது  அகண்டத்தில் புரியாத பல புதிர்களில் ஒன்று.....!!

பாந்தமான அந்த கதாநாயகியும், வெறுமே வெறித்தும் முறைத்தும் பார்க்கும் அந்த அக்காவும், அழகு ராகத்தில் பேசும் அந்த அம்மாவும், பட்டும் படாமலும் இருக்கும் அந்த அண்ணனும் அவரவர் பகுதியை நிறைவாகவே செய்தது இருக்கிறார்கள். வில்லர் கூட்டமும் பொருத்தமான தேர்வு....மற்றும் நடிப்பு. 

title song - ல் அந்த சிவனடியார்கள் போடும் குத்துப்பாட்டு ஒன்று தான் கொஞ்சம்  அன்னியமாக அனாவசியமாக என் பார்வைக்கு பட்டது. பொதுவாகவே பாடல்கள் சுமார் ரகத்தில் சேர்ந்த்தவை தான்....(நல்ல விஷயங்களில் கொஞ்சம் திருஷ்டிப் பொட்டும் தேவை தானே ?)

மேலும், அநேகமாக பெரும்பாலான வசனங்கள் கதையோடு இழைந்து இருப்பதால் - பரீட்சைக்கு தயார் செய்து கொள்ளும் தீவிரம் , தனிமை மற்றும் கவனம் படத்தை முழுவதும் புரிந்து கொண்டு இரசிக்க அவசியம்; இதுவும் ஒரு குறையாகவே நான் பார்க்கிறேன்.

ஓரளவு புரிந்து கொண்ட ஒரு படத்தை - பிடித்து பார்த்த ஒரு படத்தை சற்று நாள் கழித்து மீண்டும் அதே அளவு தீவிரத்தோடு பார்ப்பது எவ்வளவு வசீகரமாக இருக்கிறது ? 

தூரத்து பச்சை கண்ணுக்கு அழகு தான்.......

இந்த பழமொழியை நக்கலாக சொல்லாமல், மனப்பூர்வமாக மீண்டும் சொல்கிறேன்.

தவற விட்டிருந்தால் தேடி பாருங்கள்.

புத்திசாலி இயக்குனர் ஒருவர் (புதியவரோ ?) எடுத்து இருக்கும் இந்த  திரைப்படம்  நிச்சயம் நல்ல முயற்சி. 
cinemaவை கேளிக்கையாக எண்ணாமல் தேடலுடன் இருப்பவர்கள் தவற விடக்கூடாத ஒரு படம். 

எத்தனை கோடி இன்பம் வைத்தே என் இறைவா....

அன்புடன் சுரேந்திரன் 

Talk the Walk - 1 :: Simulation of AGANDAM

Dear All

As I start this series, I am unsure if I am going to be able to verbalize all the ripples of thoughts which hit me during the one hour of my walking sessions. 

The challenge in expressing them is that most of them are interwoven at different levels and get evolved (some times re-asserted; many times modified & few times negated too.....) with every passing day and with each of the little experience at the park.

Lemme put my best of efforts to make this series sensible to the readers; After all it is just returning back those experiences taken from this vast AGANDAM :-)

That brings my first and foremost observation about the walking @ park - it appears to be a simulated atmosphere which represents the AGANDAM itself ....at least, I mean the human part of it.

People use the park and get involved in various activities in park depending on their preferences (karma ??) and it is a beautiful sight to see the balance existing overall - I mean, there are enough people to laze around in the park to match the number of people who intensely walk sweating all over the body; Similarly there are many loners who sit as if they are brooding on some worries to even out the intimate lovers who are engrossed in their interactions (some times heavy arguments literally oblivious of situation / passers by); Last but not least there are enough oldies to challenge the number of little kids who are enjoying the baby sitter rides - looking with their innocent eyes.

Even among the people (like me) who use the park (only) for our intense walking session, it is quite a scene to see the various speeds, styles, body movements and the duration of the sessions that we have set for ourselves - not leaving out the various shapes , conditions and looks of the beings; Even on the regularity of the visit, time of visit and the time we stay, each one exercises their "free will" and makes choices not just on their consistency but also on their intensity levels......

With opportunities for using the park in various possible ways, it is a beauty to see the options chosen by people based on various factors / logic and preferences.

Another important thing (particularly about walking people) is the realization of the grand truth of mutual inter dependence and the remembrance of the golden truths which are applicable in our normal lives. (Let me touch this part bit later in more detail)

So......in nut shell, since all of us know that this universe is too vast and it is next to impossible to understand 6 billion people, we get a substantial feel about the complexities and behavioral patterns of mankind just by choosing to reach out a park with a bit of observing mood.....

That's enough for today....

Love // Suren

நடை பயணம் - ஒரு புதிய தொடர்

அன்புடையீர்

நான் சமீபத்திய பதிவு ஒன்றில் தினசரி உடற்பயிற்சிகள் ஆரம்பித்து இருப்பது பற்றி பிரலாபித்து இருந்தேன். முக்கியமாக, வீட்டில் செய்யும் யோகா பயிற்சிகளை விடவும் பூங்காவில் சென்று நடபத்தில் எனக்கு ஏற்பட்டுள்ள சொல்லண்ணா ஆர்வம் பற்றியும் அது பற்றி மேலும் எழுதுவதாக சொல்லி இருந்தேன்.

முதலில் அது பற்றிய என் எண்ணத்தில் ஆங்கிலத்தில் தான் எழுத்து வடிவம் பெறுவதாக இருந்தது. (பெயர் "Talk the Walk"........!!! நன்றாக இருக்கிறதா ?). 

இன்று திடீரென்று ஒரு எண்ணம்....... 

தமிழிலும் ஆங்கிலத்திலும் மாறி மாறி - சித்தன் போக்கு சிவன் போக்கு - என்பார்களே  (நானும் ஒரு சித்தனின் - மன்னிக்க - பித்தனின் மன நிலை கொண்டவன் தானே ?) அது போல -  மன நிலைக்கேற்ப மாறி மாறி எழுதலாம் என்று "தற்போதைய" (கவனிக்க.....) எண்ணம். 

மொழியை விட முக்கியம் எனக்கு என்னவென்றால் - இந்த எண்ணங்கள் ஒரு தொடராக விரியப்போவது.....

அங்கு நான் ரசிக்கும் விஷயங்களும், சின்ன சின்ன சம்பவங்களும், பிற மனிதர்களையும் (என்னையும் கூட) கவனிப்பதில் எனக்கு இருக்கும் ஆர்வமும் என்னால் முடிந்த அளவு எழுத்தில் செதுக்குவதில் எனக்கு ஒரு சுய நல நோக்கம் இருக்கிறது......

(முக்கிய விஷயம் - நான் அங்கே யாரிடமும் பேசுவது இல்லை.......யோகப்பயிற்சிகளில் ஏற்படும் அந்த மன ஒருமைப்பாடு தரும் இந்த புதிய வழக்கத்தில் - அது தான் நடக்கும் பழக்கம் -  மறந்தும் கூட யாரிடமும் பேச தோன்றுவது கூட இல்லை.....)

கைகால் தளர்ந்து போய்  என் ரதம் சுண்டி போய்  "அந்த" கடைசி நாட்களில் இந்த பதிவுகள் எனக்கு மன நிறைவு தரப்போவது உறுதி.....பழைய நினைவுகளில் (முக்கியமாக நாம் இரசித்த கணங்களை மீண்டும் நினைத்து பார்ப்பதில் நம் எல்லாருக்கும் எப்போதும் மகிழ்ச்சிதானே ??)

இதை பொறுமையாக படிக்கும்  உங்களுக்கும் ஏதாவது சிறு பலன் ஏற்பட்டால் மேலும் மகிழ்ச்சி.....!!

எத்தனை பதிவுகள் ? இரு மொழிகளில் சரி பாதியா ? எவ்வளவு நாட்கள் தொடருவேன் ? போன்ற எந்த கேள்விகளுக்கும் என்னிடம் இந்த கணம் பதில் எதுவும் இல்லை......!! போகப் போக பார்ப்போம்.....சரிதானே ? 

ஒரு சின்ன விஷயத்தை சொல்லிவிட்டு முடித்து விடுகிறேன்......(இன்று மங்கள ஆரம்பம் மட்டுமே........).

இன்று  பூங்காவின் நுழைவாயிலில் வைக்கப்பட்டிருக்கும் கரும்பலகையில் இருந்த வாசகங்கள் பிரமிக்க வைத்தன......இது வரை நான் படிக்காத / கேள்விப் படாத அந்த சக்தி மிக்க வரிகளை நீங்களும் பாருங்கள்........

"விதைத்துக்கொண்டே இரு.......

முளைத்தால் மரம்....அன்றேல் உரம்"

இதை சிந்தித்து எழுதிய அந்த மகராசனும், அதை கர்ம சிரத்தையாக கரும் பலகையில் வார்த்த அந்த சாதாரண மனிதனுக்கும் என் சிரம் தாழ்ந்த நன்றி.....!!

ஒரு வகையில் நான் அகண்டத்தில் எழுதுவத்தில் மேலும் ஒரு பரந்த நோக்கம் இருக்கிறது....."இன்றேல் விழல்" என்று தாரளமாக சேர்த்துக் கொள்ளலாம்.  

என் அகண்டம்  பிரும்மாண்டமானது......
கொஞ்சம் தனிமையாக இருந்தாலும்  பாதகமில்லை. இரசிக்க, பிரமிக்க, புளகாங்கிதம் அடைய எனக்கு இன்னும் கொஞ்சம் நேரம் கிடைப்பதில் மகிழ்ச்சி....("தனிமை கண்டதுண்டு....அதில் சாரம் இருக்குதம்மா......")

அன்புடன் சுரேன் 

Mundane Matters - 6 :: Lending ........ Ears

Prelude :: This could be even suffixed with "most" of the mundane matters that I have been talking about......!!

Dear All

How much people (particularly the oldies) need to speak out ?...and how much joy / relief it gives them.....?

It is too glaring to watch their emotions and more than that, it gives us (the listener) of having done some thing worthwhile without even tainting our finger nails :-)

I always have a flair of listening when some one speaks their heart out; The only qualification that attracts me to become all ears is when I find the speaker too intense and involved as they begin to talk.......!!

It is always a joy to watch the series of emotions - first, the real hunger to tell all their words with a sense of urgency (perhaps before we lose our interest or focus.....), the relevant emotions dangling in their face on the points which deserve an escalation marks in their narration, a sense of pride when we acknowledge or nod the heads appropriately at the right times (a superlative elation when we ask them some sensible or relevant questions or anticipated remarks - during the course of their talk) and above all, the peace in their faces after they are "relieved" from their verbal rain.

In fact I distinctly remember one of my maternal uncle (who had a constant urge for giving lectures) gave me a whole hearted certificate in the middle of one of his long talks (of course monologue only :-))  that I was a great listener and I will learn too much with this single trait. This happened long back - during my adolescent age.

Yesterday my father was sharing some old incident of his life where he had goose bumps at a particular co incidence.

To put the long and emotional (I mean for him) story short - it seems he was lamenting about a  strained relationship to some body (just a train acquaintance  - not some one too close) which happened due to borrowing of a book from his child hood friend. It so happened that when his "so called" close friend reminded about the book which was not returned back for such a long time with a tinge of sarcasm, some thing within my father broke down and he returned back the book on the very next day abruptly without speaking a single word and snapped off the relationship with him. He indeed never got in touch with him again over this small incident. The fact was that he was reading that borrowed book with lot of interest and spending time on it almost daily and never had an idea to retain the book for ever.......

The Train friend smilingly listened and in a casual tone persisted my father to come to his house for a cup of coffee. They both -seems - get down at same railway station and my father reached his home without much of doubt or curiosity. After a brief introduction to the family members, when my father rose up to leave, his friend stopped him and gave him a book which was exactly the same one which caused that strained relationship. It appears that it is a rare book and my father's heart almost stopped for seconds at the pleasant surprise...;

Needless to say, his train friend just wanted to give a pleasant surprise to this man who was still reeling about the pain that was still lingering after more than a decade of this incident.

Past is past.....!! Right.....??

But then, you should see the eyes of the man who is nearing eighty years now who was at the best of his expression while he narrated the incident which happened thirty years back.......!!

Now, the point is not about enriching our lives by learning others' lives (which any way is a consequence when we lend ears) - it is about the magic of touching human lives and giving others extra ordinary moments of relieving themselves or re-living their past great moments without doing much from our side...

Approximately an year back I had written (it was Mundane matter - 4 if I remember right !!) on being bit empathetic to people around us which does not sweat us too much....

In fact with this post, I am diluting it bit further making it much more easier / mundane for you guys.....

Yes, Bit of time spent on listening others intently can matter most for those hapless souls.
Of course, this is a very objective statement and you need to be really street smart and sharp enough on the details hovering this topic (viz., to whom, for how long, at what cost.....and so on;). Beware there could be occasions where we need to aggressively put out discussions some times to avoid our regrets & self pities later....

Such are the ways of AGANDAM.......!!

You never cant write any thing in black and white and can only express things with some element of subjectivity and conditions....hmm.....!! Chalo.

Love // Suren