****** OLD is GOLD *******

Dear All

What is that you see common in these photographs ? I have carefully chosen people of repute from different walks of life so that you do not end up with wrong guesses :-)

Most of you (indeed all of us feel alike - is my firm conviction; Thoughts and Opinions may differ !!) could have guessed it right......Yes, its the overflowing grace and the height of nature's beauty that is common for all of them -regardless of what they are famous for .... 

(For the current generation, few additional words about the last photo which is down right - he is Jiddu Krishnamoorthy, a world renowned philosopher who was one of my foundations during youth).

It is a coincidence that during past ten days, I had at least met 4 - 5 old gentlemen who needed some one to brood about their ill health (a close relative included.....name is irrelevant). All I could do to those  poor souls was to lend my ears and wear an empathetic smile ; And to couple of them who are bit close, I was holding their hands in silence.

When we utter the word "peak" we always visualize a normal curve OR some thing like the shape of mountain. Very true, even in human lives, our economic and health being is at the peak when we are in the middle of the life (these days 40 to even up to 60 since field of medicine has advanced to keep us without any ailments - if not healthy. But when it comes to a better understanding about life, its design, the minds of people around us, Old people score the best. 

Grace flows out of them as emotions become subdued.....!! There could be exceptions but even the crudest old man will be much better off than what he was in his youthful days, right ?

It is not without logic, a young pretty poetess of Sangha Kaalam asked for a boon to the God she worshipped to turn as an old woman. We got an "Avvai Paati" out of this girl who went around the country and went on to the peak of her life by being an "oldie" for a longer span of life - unaffected by the vices of the youth & undisturbed by the menfolk around her.

It is not with any sense of compulsion to make a post on Monday, I am penning this down. Avvai had been one of an inspirations to me for quite a long time ever since I heard her story. And my regards to old people has been consistent for quite a long time. It is not out of place to give link to the obituary that I penned down for our Pattabi Periappa when he died three years back. Please go thru' if time permits. (some factual mistake which I did has been corrected in the "comments" by my sister Kalyani. So, please don't miss the comments too)

http://agandam.blogspot.in/2011/12/blog-post.html

With Love // Suren

**** A touching tale******

Dear All

I am not very popular among children. (that doesn't mean that I am famous among elders; Just speaking relatively !!!). Some how - I guess - I spill out my ferocity within quite  unconsciously - that is bound to keep the tiny tots away from me. Unlike my brother who is always surrounded by a dozen kids in marriages and get together, I look into the eyes of Oldies***** present in the hall and smile at them if they are seemingly responsive.

Now, coming back to a tiny tale of mine, our neighbours have both their children living abroad - one boy and one girl both of them have little kids growing up at US. The boy had come  for a month long vacation with his family - which is just like any other nuclear family - wife and a daughter aged approx 6 years.

This little girl - it appears - was surprised that the neighbours door are open most of the time (I mean ours) and during past one month has spent most of the time in the lap of my daughter (who is double her age) or my wife. First few days, even when I tried to talk, she never met my eyes and gave me one word answers :-)

I let it go......for a while and after some time she gradually developed some affinity for me (& for all my pranks to attract her towards me !!!) - she started speaking to me, giggling at me for my jokes and in fact asking me few questions with a serious face (she speaks only in English). During last week, there was a great improvement as she entered our home and directly came and sat in my lap - as she sits normally with the others at my home !! I was thrilled as this was perhaps the first time some kid has acknowledged me.....!! he he he......

Well, coming to the end of the tale, yesterday evening by 8 pm they were supposed to leave to the airport and when I stepped out by 5 pm (night shift), my wife reminded me to say a bye to Smrithi. I pressed the calling bell of the neighbour home and the way the door opened timidly, I could sense it was the little one.

I smiled at her and told her that it was just to tell a bye. With her grand parents standing behind her with smile on their faces, she moved forward towards me and hugged me (I mean, my thighs) telling me a bye with a radiant smile. 

These US kids are definitely a different mould - at least most of them ; they carry their own personality and very naturally utter those clinch words of US population (I love you, I miss you......etc) which is normally not our practise. But these kids also carry a great amount of indian ness with the way they are brought up by their parents who have still roots at India. 

Finding this post frivolous ? I find it as though I have penned down an epic .......!! 

I will get back at AGANDAM after 3 more days - on monday. Bye until then....

Love // Suren

ps:- ****** in the first para  above essentially is a clue for the topic of my next post. Yes its about  Oldies - might be in Tamil.

****Midnight Musings******

Prelude : This is quite a personal post. Only fools publicize their personal feelings in public, right ?
But then, I am a refined fool - I am not going to give link of this post in FB.
Let those who are destined read this. NO FEED BACKS INTENDED please

Dear All

Today is a memorable day for me. 

With due regards to umpteen number of people who have toiled all their lives due to various factors, life had been as cool as cucumber for me until the same day last year.

On 18th Aug 2013 (it was a sunday), I woke up earlier than usual, had a fresh bath and felt quite healthy when I felt like going to my favourite Saibaba temple at Jaishankar Street, West Mambalam. It was more than a  month I had gone there, so with a nice frame of mind I went there, spent half hour and was on the way returning back home.

As I turned towards Arya Gowdar Street, I felt a bit of dizziness within and realized that some thing was not ok. When I regained consciousness, I was in a local hospital well known to me where I used to visit every month to meet a specialist for my rheumatic problem. To be precise, I distinctly remembered the voice of the nurse who used to handle the administration part of the clinic. Then I realized that more than half dozen of my family members have gathered up. 

It seems I had an attack of siezure (commonly recognized as "fits") and in the corner of the road I had slumped without much of damage to  the body parts. (the scar still remains in my feet which could be some stone or the pavement corner). To cut the long eventful 3 months story short, I was in hospital for close to 20 days and recovered gradually. The important - rather interesting part - is that I got into sort of altered states of mind  and it appears I had spoken "too much" about "every thing". Few I do remember, for many - when I heard about it, I had a hearty laugh. But People around me would not realize what when through inside me during that period.

Think I had made a casual reference of drama that happened within my own head at AGANDAM too. Though substantial part of details forgotten now, I still recall the depth of the feelings that was live within me during the period of hallucination. I don't mind admitting that some of them were semi spiritual in nature which might had made me behave in weird manners during that period but then, its the same divinity which brought me back to normal senses, albeit gradually.

In the physical realm, from being in a job break period those days, I ended up into a new career with some body's love and support but .....honestly no thing matters much to me these days after having seen the peaks of what I could be though it was only for a short spell. 

.Just wanted to vent out  @ AGANDAM as ..... as..... I prefer to move on without forgetting the foot prints of this grand day
(And my scar in my right feet remains until I get burnt up finally - just a wishful thinking, you know !!)

Love // Suchoo

Random Ramblings

Dear All

The energy and enthusiasm with which i write in this blog is as true as the vacuum that I face on most other days when I don't write. Some well wisher - just yesterday - in a totally different context reminded me about this quality of mine and the need to mellow a little bit and become more balanced.

I wish so. I crave to be.....but I am still tossing between the extremes. Its not about mental depressions that I am talking (which I have given in my self intro page of this blog); I think I am substantially out of those bouts of inert spells and desperation to get out of them. But then, the creativity element within me dwindles still and I feel I should do decisive about it.

Yes, from now on I am going to make at least two posts in a month (One in English and another in Tamil); It could be more but I am never going allow myself the luxury of "vacuum" any more.

The first day of the working week  is a typical day for most of you to experience "Monday Blues" but with the privilege of night shifts, this is the time I want to make best use of it.
Why I wrote this ?
Just to tell you that my two compulsory posts will be on Mondays only - mostly the alternate ones.

Love // Suren

*****நெருஞ்சி முள் *******

அன்புடையீர்

கடந்த வார தினசரிகளில் "புலவர் பழனிச்சாமி " என்ற ஒரு முதியவருக்கு (85 வயது ) ஆயுள் தண்டனை கிடைக்கப்பெற்ற செய்தி உங்கள் கண்களில் பட்டிருக்கலாம். இது கும்பகோணத்தில் ஒரு பள்ளிகூடத்தில் நிர்வாகத்தின் அஜாக்கிரதையால் கொல்லப்பட்ட 94 பள்ளி சிறுவ சிறுமியர்கள் பற்றிய வழக்கின் தீர்ப்பு. ஞாபகம் வந்து விட்டதா ? 

அந்த பெரியவர் ஒரு காலத்தில் வாழ்வாங்கு வாழ்ந்து இருக்கலாம் - அவருக்கு விதி எழுதிய கணக்கு எப்படியோ சிறைச்சாலையில் போய் அவரை சேர்த்து விட்டது. இந்த விபத்தை பற்றியும் அதற்கு பின்னர் கொடுக்கப்பட்ட நஷ்ட ஈடு பற்றி - பாதிக்கப்பட்ட பெற்றவர்கள் சங்கம் அமைத்து வழக்கு தொடுத்து இதனை காலம் கடந்து இப்போது அவர்களுக்கு மேலும் ஒரு சிறிய தொகை கிடைக்கும் வழி செய்து விட்டது இந்த தீர்ப்பு. 

அந்த முதியவரை காவலர்கள் இழுத்துக்கொண்டு போகும் காட்சியை படமாகப் போட்டு முதல் பக்கத்தில் ஒரு தினசரியில் வெளியிட, பல்வேறு உணர்வுகளுடன் அவரின் முகத்தை பார்த்தவாறு அமர்ந்து இருந்தேன்.

இது அந்த முதியவரைப் பற்றியோ, அந்த விபத்தை பற்றியோ, இந்த வழக்கைப் பற்றியோ, தீர்ப்பின் தரம் பற்றியோ அல்ல இந்த பதிவு. நாம் இது போன்ற கொடுமையான சம்பவங்களின் ஒரு அங்கமாகவோ அல்லது ஒரு பாதிக்கப்பட்ட பரிதாபமானவரோ ஆக இருந்தால் - நமக்கேற்ற நிலைக்கேற்ப எதாவது கருத்தை சொல்லலாம். வேறு வார்த்தைகளில் சொல்வதானால், கருவேல முள் குத்திய அனுபவம் உங்களுக்கு இருக்கிறதா ? மண்டை வரை சுர்ரென்று வலி பாய்ந்து நம்மை துடிக்கச்செய்யும். இது ஒரு உபமானம் தான் - உங்களுக்கு புரிய வைப்பதற்காக. 

கடவுள் அருளில் மின் விசிறியின் அடியில் அமர்ந்து செய்தி தாள் படிக்கும் என் போன்றவர்கள் எல்லாருக்கும் அதிக பட்ச உணர்வு "நெருஞ்சி முள்" குத்துவது போலத்தான்......

இருங்கள்........பதிவு இனிமேல் தானே ஆரம்பிக்க போகிறது ? 

நான் பெற்ற நெருஞ்சி முள் கடந்த வெள்ளிக் கிழமை அன்று - அதாவது மேற்சொன்ன செய்தி செய்தித் தாள்களில் வந்த அடுத்த நாள்.

பள்ளியிலிருந்து வழக்கத்தை விட சற்று பரபரப்பாக வந்த அன்பு மகள் நானும் என் மனைவியும் இருந்த இடத்தின் அருகே சீருடையிலேயே வந்து நின்றாள்  - கையில் ஒரு சின்ன காகிதம் (school circular). "அப்பா அம்மா - ஒரு நியூஸ். பொதுவாக நானே உரக்க படித்து விடுகிறேன்" என்று சொல்லி விட்டு ஒரு சங்க கால கட்டியக்காரன் போல குரலைச் செருமிக்கொண்டு படிக்க ஆரம்பித்தாள் - ஆங்கிலத்தில் தான்.......சாராம்சம் என்ன தெரியுமா.....?? "அவர்கள் பள்ளியில் group insurance policy எல்லா குழந்தைகளுக்கும் சேர்த்து எடுக்கப் போவதாக "முடிவு" செய்து  இருக்கிறார்களாம். குழந்தை பள்ளிக்கு உள்ளேயோ வெளியேயோ இறந்து விட்டால் எங்களுக்கு ஒரு இலட்சமும் ஊனமுற்றால் ஐம்பதாயிரம் ரூபாயும் தருவார்களாம்." 

இதை அவள் படிக்கும் பொழுதே கடுகடுத்துப் போன என் மனைவியின் கோபமும் "பேஷ்" என்று  படித்து முடித்த பின் சொன்ன பொது அவள் சீற்றமும் எனக்கு நன்றாக புரிகிறது. 

படித்து முடித்த திருப்தியோடும், அவள் பெயரில் இலட்சக் கணக்கில் முதலீடு செய்ய உத்தேசித்த அவள் பள்ளி பற்றி பெருமை முகத்தில் தெரிய , இடம் பெயரும் மகளின் பெருமிதம் மிக நன்றாய் தெரிகிறது. 

முதல் நாள் செய்தியை படித்த அவர்கள் பள்ளி நிர்வாகத்தில் உள்ள ஒரு மகானுபாவர் "தீர்க்க தரிசனமாக" ஒரே நாளில் எடுத்த முடிவும் அதன் உள்ளே புதைந்த நல்ல உத்தேசமும் ...... ஹ்ம்ம்...புரியாமல் இல்லை.

எல்லாம் சரி.... அந்த policy பற்றி இந்த circular  அவசியமா ? என்ற கேள்விதான் என்னை நெருஞ்சி முள்ளாய் உறுத்தியது. பள்ளி நிர்வாகம் அவர்களின் பாதுகாப்பிற்கு செய்த ஒரு செயல் இது. பெற்றவர்களிடம் பகிர்ந்து கொண்டு அவர்கள் என்ன சாதிக்க நினைத்தார்கள்......?  ஒரு வகையில் அசட்டுத்தனம் என்று தான் எனக்கு படுகிறது.

ஆனால் பாருங்கள் .... வாழ்க்கை என்பது பாதைகளே இல்லாத காடுகளைப் போன்றது. 

ஒரு சிறு நெருஞ்சி முள் காலில் தைத்தால்.....அதை தட்டி விட்டு கொண்டு நாம் நம் உள்ளுணர்வின் உதவியால் மேலே போய்க்கொண்டே இருக்க வேண்டியதுதான். 

அதையே தான் செய்தேன் நானும்......அகண்டத்தில் தட்டி (தட்டச்சு) விட்டு போய் கொண்டு இருக்கிறேன் மேலும்.இன்னமும் போக வேண்டும் பல காத தூரம் !

சுச்சு