ஒரு சாம்ராஜ்யத்தின் வீழ்ச்சி

அன்புடையீர் 

பொதுவில் நான் கொஞ்சம் அதிகமாகவே வெளிப்படையாகவே பேசுபவன், எழுதுபவன். 

என் தற்போதைய இலக்கிய ஆசான்  பெண்களின் எழுத்து விஷயமாக ஒரு சர்ச்சையில் சிக்கிக்கொள்ள அவருக்காக வருத்தப்பட்டு , பின்னர் "அடடா ! நாம் மட்டும் என்ன ?" என்று உணர்ந்த தருணம் சற்று நாள் முன்னர் வாய்த்தது. (பாருங்கள்.....அவர் பெயரைக்கூட சொல்லவில்லை.....இன்னுமா புரியவில்லை ? " நான் வளர்கிறேனே மம்மி " என்று உரக்கக் கத்த தோன்றுகிறது.)

நேற்று எங்கள் குடும்ப ஹோட்டல்-க்கு கிட்டத்தட்ட ஒரு மாதம் கழித்து போயிருந்தோம். (பெயர் வேண்டாமே  ? அதற்கு தானே ஒரு முழு பத்தி இதற்கு முன்னால் எழுதி இருக்கிறேன்). 

கடந்த பதினைந்து வருடங்களாக எங்கள் வாழ்வின் ஒரு அங்கம். எங்கள் செல்ல மகளுக்கு முதல் பிறந்த நாள் முதல் பத்து வயது வரை கேக் இங்கே தான் வாங்கி இருக்கிறோம். ஒரு  பத்தினித்தனம் போன்ற ஒரு உறவு.....வேறு இடங்களுக்கு ஓரிரு முறை சென்றாலும், இந்த ஹோட்டல்-ன் சுத்தமும் சுவையும் மறக்க இயலவில்லை. 

முக்கியமாக நாங்கள் வழக்கமாக செல்லும் ஒரு branch வெளியே போடப்பட்டு இருக்கும் பெஞ்ச் - களில் அமர்ந்தால் எனக்கு என் ஈஷா யோகா மையத்தில் இருப்பதாக ஒரு பிரமை தோன்றும். சாப்பிட்டு விட்டு ஒரு பத்து நிமிடமாவது அங்கே உட்கார்கையில் - பெயர், ஊர், உறவு எல்லாம் மறந்து அழிந்து போய் கனவுலகத்தில் சஞ்சரித்துக் கிடப்பேன். 

நேற்றைய கதைக்கு வருவோம். AC ஹால் - நல்ல கவனிப்பும் வழக்கமான சுவையும் உண்டு என்று தெரியும். நாங்கள் உட்கார்ந்து கிட்டத்தட்ட இருபது நிமிடங்கள் எங்களை ஒருவரும் பொருட்படுத்தவில்லை. - மனத்தில் ஆனால்  குறித்து கொண்டேன். சாப்பிட ஆரம்பித்த பிறகு எதுவும் வித்தியாசமாக படவில்லை. கடைசியில் "strong coffee" என்று முடிப்பது என் style. பார்யாளுக்கும் மகளுக்கும் பிடிக்காததால் எனக்கு மட்டும் வந்தது ; ஆனால் வந்தது என்னவோ  "light காபி". எனக்கு சுரீர் என்று தைத்தது அந்த நொடி தான்....!!!

அந்த சர்வர் மீண்டும் வரும் வரை கோபத்தைக் கட்டுப்படுத்திக்கொண்டு அவரிடம் விசாரிக்க.....மனிதர் கிட்டத்தட்ட 15 நிமிடம் அழாத குறையாக பொரிந்து தள்ளிவிட்டார். ஆள் குறைப்பாம்.....ஒவ்வொரு நாளும் யுகமாக போகிறதாம்.இவர் ரொம்ப நேரம் எங்களிடம் பேசுவதை கவனித்த supervisor அவசர அவசரமாக வந்து அந்த சர்வர்-ஐ வேறு இடத்துக்கு வேலை சொல்லி அனுப்பி - அவர் பிடித்துக் கொண்டார் சுமார் இருபது நிமிடம் !

ஒரு தனி மனிதர் கட்டிய சாம்ராஜ்யம் அவர் காலம் முடியும் முன்னரே அழிந்து விழப்போகிறதோ என்று கலக்கமாக இருந்தது. வெற்றியாளர்களின் அடுத்த தலைமுறை வீணாய் போனதாக இருப்பதை....பாபர் காலத்திலிருந்து (ஏன் சேர சோழ பாண்டியர் காலத்தில் கூட) பார்த்து வருகிறோம்.

எனக்கு மீசை முளைக்கும் வயத்தில் இந்த ஹோட்டல் branch ஒன்றில் சாப்பிட்ட சிற்றுண்டிகளின் சுவை இன்னமும் என் மனத்தாழத்தில் தங்கி இருக்கிறது. அது நரைக்க ஆரம்பிப்பதற்குள் ஒரு சாம்ராஜ்யம் அழிவதை பார்க்கப் போகிறோம் என்பது கொஞ்சம் துக்கமாய் இருக்கிறது.

போதும்..... சாதாரணனாய் சாமான்யனாய் - சின்னச் சின்ன சம்பவங்களில் களிப்படைந்து தகுந்த காலத்தில் ஒரு பெருமரத்தின் வாடிய சருகாய் மண்ணில் விழுவதே எனக்கு போதுமானது.......!! 

இறை மனம் இசைந்தால் தான் இந்த வகையான் நிறைவாழ்வு கூட சாத்தியம் - சாதாரண எதிர்ப்பார்பாக இருந்தாலும் கூட.....

அன்புடன் (கொஞ்சம் துக்கத்துடனும்)

சுச்சு 

*******Awareness********

Dear All

Some petty incident today at home has triggered this post. Will tell it beforehand without much of build ups. A (Gauthama Buddha) statue made of porcelain fell down in our hall today evening and broke into pieces.

It was a nice little piece (only up to neck) kept in our hall just under the Television. With the Black screen atop the Buddha's statue  and the Cable TV's Black color set op box in the background, the small white face of Buddha with his eyes closed catches every body's attention. It is one of the rarest thing I grabbed at Lifestyle Shop - believe me,  I hate buying spree. 

This little statue is some thing I stare at - with an empty mind when I have nothing to do (which is the case during most part of the day)

I am reminded of Sadhguru from whom I have heard volumes of lectures on Buddha's way of "awareness" and Ramakrishna Paramahamsa's way of "love" - how they are two entwined ways to attain liberty. It appears - he told - that Buddha had more than ten thousands of realized monks as his disciples during his life time which cannot be claimed by no other spiritual Guru.

Well, why this bragging ? Today I distinctly remember the chronology of events and my feelings as the Buddha statue fell down and shattered into pieces. I saw our daughter going near the TV and with vigorous motions of her hands, she touched the statue which fell down, sprang up again without any breakage, and once more the same thing happened...and the third time, it was shattered beyond any manual repair. For few seconds she stood paralyzed but I watched with wonder three things - First, I was not shocked at all in the first instance, secondly - not angry at all and third and most important thing, just felt the loss of my pet object without too much emotions attached to it.

Do I sound bit too much on a petty incident ? 

I may not attain the mental state of Buddha in this life time but then, this incident showed me that I am capable of being aware in the moments that matter most.

So its good to be "ordinary", isn't it ? too much to watch around.....enjoy yourself ...... and brag about at AGANDAM without caring if any one reads it......!!

Krishnaarpanam As Always

Suren

   

Happy Birthday Suchoo......!!

Makkalae...

Y'day midnight, NILA (Nithya & Lavana's daughter) was born in our family.
Today midnight is going to be my birthday !! By sheer coincidence me too born only by 2 AM few (?) years back.

Well, in the enclosed link you can find a compilation of my selected articles @ my blog AGANDAM. (both English and Tamil). Please read in leisure.

https://drive.google.com/file/d/0Bx1KYh2w0KXqRXk1bW9Nc3BHeEU/edit?usp=sharing

Am also providing the link of a similar compilation which I published on my last birthday when I turned Forty (hence the poetic title "INIAVAI NAARPATHU").

https://docs.google.com/file/d/0Bx1KYh2w0KXqYzV1aHlIMzdGU3c/edit?usp=sharing

Love // Suchoo aka Suresh aka Surendran

சொல்ல மறந்த கதை - 10 :: பிறந்த நாள் வைபவம்

 அன்புடையீர் 

எங்கள் வீட்டில் சமீபத்தில் re painting வேலை நடந்து முடிந்தது.  அறிமுகப்படலத்திலும் அந்த painter முதல் சந்திப்பிலும் நான் இல்லை. 

(எங்கள் வீட்டில் சர்வம் சக்தி மயம் தான். பிழை என்ன ?). 

night shift -ல் இருப்பதால் என் காலை எழுச்சி பத்து மணி அளவில் தான். ஒரு சுபயோக சுபதினத்தில் கண் விழிக்கும் பொழுது சில பல மனிதர்களின் குரல்கள் - ஆம், அந்த painter தன் குழாமோடு வந்து விட்டார். என் சக தர்மினி என்னை மிக்க மகிழ்ச்சியுடன் அவருக்கு அறிமுகப்படுத்தி வைத்தாள் (நம்புங்கள்!)

கேசவன் என்ற அந்த painter ம் புன்சிரிப்போடு சில உபசார வார்த்தைகள் பேசிக்கொண்டு இருந்தார். கருத்த மேனி - வயதான ஆனாலும் சுறுசுறுப்பான ஒரு தோற்றம். (பிற்பாடு அவர் எங்கள் குடும்ப நண்பராகவே மாறிவிட்டார். அது பின்னர்......). 

நாங்கள் பேசிக்கொண்டு இருக்கும்பொழுது என் மனைவி "இதை பாருங்கள்....இவர் (painter ) காலை எழுந்ததும் வேலைக்கு போய் விடுவாராம். நாள் முழுவதும் டீ மட்டும் தான் குடிப்பாராம். சுமார் நாலு மணிக்குத்தான் சாப்பிடுவாராம்" என்று ஒரு விரிவான அறிமுகம் தந்தாள். அவரும் ஆமோதித்து என்னிடம் "சாப்பிட்டா  வேலை செய்ய முடியாது எனக்கு" என்று சொல்ல, நான் மிகவும் கருத்தாக, "உங்க வயசையும் பாக்கணும் sir ! காலை tiffin சாப்பிடலைன்னா அவ்வளவு பிரச்னை வருதாம்" என்று சொல்ல அவர் முகத்தில் இன்ப அதிர்ச்சி. 

நான் வயசைப் பற்றி பேச அவருக்கு தன் பிறந்த நாள் ஞாபகம் வந்து விட்டது. மிகவும் வெட்கத்தோடு "சார் ! இன்னிக்கு எனக்கு birthday " என்று சொன்னார். வாஞ்சையுடன் அவரை அணைத்துக்கொண்டு நான் வாழ்த்து சொன்னேன். 

எந்த தேசமானால் என்ன.....எந்த இனமானால் என்ன.....எந்த ஜாதி, மதமானால் என்ன ..... அனைவருக்கும் பொதுவான இயற்கையின் ஒரு அற்புதம் பிறந்த நாள் தான்......(வருட பிறப்பு என்று சொல்கிறீர்களா ? அதுவும் ஒரு பிறந்த நாள் தானே ?). 

என்ன, தனித் தனியாக இது வந்து, கடந்து போவதால், மனித வர்க்கம் சேர்ந்து கொண்டாடுவது இல்லை. அவ்வளவு தான்......!! 

சமீபத்தில் இரு  நண்பர்களுக்குள் நடந்த ஒரு தத்துவார்த்தமான உரையாடலை அறிய நேர்ந்தது. "பிறந்த நாளை கொண்டாட காரணமே தேவை இல்லை. அதுவே ஒரு வைபவம் தான்........!!". நான் என்ன சாதித்து விட்டேன் என்று விரக்தியில் வாடும் அற்ப மானிடர்களுக்கு இந்த பதிவு சொல்லும் செய்தி போய் சேருவது கொஞ்சம் கஷ்டம்தான்....

நல்லது. நம் கதைக்கு வருவோம். போன வாரத்தில் ஒரு அதிகாலை நேரத்தில் (அதாவது சுமார் ஏழு மணி) பாபா கோயில் ஒன்றிற்கு போகும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. பாபாவுக்கு அலங்காரம் நடந்து கொண்டு  இருக்க ஒரு இளம் தம்பதியினர் ஒரு சிறிய பெண் குழந்தையுடன் என்னைப்போலவே காத்துக்கொண்டு உட்கார்ந்து இருந்தனர். அந்த அம்மா (சிறிய பெண்தான்) கிசுகிசுப்பாக அந்த குழந்தையை தூண்டியவாறு இருக்க அந்து குழந்தை தயங்கி தயங்கி ஒரு புன்சிரிப்போடு அந்த கோயிலில் இருந்த பிற பெண்களுக்கு ஒரு plastic டப்பாவை நீட்டிவிட்டு, தன் பெற்றோரிடம் மீண்டு கொண்டு இருந்தால். எனக்கு சட்டென்று புரிந்து விட்டது. அந்த குழந்தையே இமைக்காமல் பார்க்க, அந்த அம்மா மீண்டும் கிசுகிசுக்க, அந்த குழந்தை மறுக்க........நல்ல வேடிக்கை. ஆண்களிடம் வர அவ்வளவு வெட்கம்.....!! அந்த அப்பா மிகவும் வலியுறுத்தி அந்த குழந்தையை என்னிடம் அனுப்பி வைத்தார். அந்த பிஞ்சு கொடுத்த சாக்லேட் -ஐ எங்கள் வீட்டு பாபா சிலையின் முன் வைத்திருக்கிறேன்.

சுவைக்காமலேயே இனிக்கும் சாக்லேட் பார்த்து இருக்கிறீர்களா......? அவசியம் என் வீட்டுக்கு வாருங்கள் .....

அன்புடன்
சுரேன்

Mundane Matters - 9 :: Reality Shows @ Idiot Box

Dear All

You must be much better than me in knowing the various TV channels that we have today & which ones are PAID channels. A big NO from my side like so many other practical and essential matters. 

But as and when I bump upon some piece of knowledge on some programs, I find it quite an invention (please note - I have not used the word "discovery"). So here I am posting one of my recent invention which mesmerized me until ten minutes back.

There is a channel called Zee Tamil (think it is there for quite long time) and daily afternoon, an anchor person called Ms.Lakshmi Ramakrishnan gives counselling to people on their personal issues. (sort of "kattai panchaayathu'). The serial's name is "solvedhellaam unmai" - I remember seeing the same serial few years back which was done by another person those days (Lets avoid name please). I used to have hearty laugh (never attempted to see a full show those days) even if I saw that program for 5 - 10 minutes and move away from TV.

Today is auspicious in a way as the case brought to Lakshmi Madam was quite gripping and clearly one sided. I decided to watch it till the end and I had to literally wipe out the tears at the end of program. The tale is the same age old one - man having affairs, drinking , making promises to reform himself but fails repeatedly. His wife literally wept her heart out but not forgetting to put her case clearly and concisely to the Anchor person. In fact for most part of the show, Lakshmi did not have much role to play except to watch with admiration the girl's questions posed to her hubby as this girl appeared to be brilliant too - apart from being a victim & looking quite attractive. She was adamant on getting divorce though her hubby tried to apologize once more.In fact she had the big heart to tell her hubby to marry one of the affairs he had who is really in a sorry economic state. No wonder, our culture describes women as "Shakthi" - some times we feel like bowing down before their clarity and vision. (not always :-) !!)

So the story ended with Lakshmi hinting that she may be supporting the girl to get a divorce as the case is crystal clear.

Now, NaMo our new PM who is creating positive vibes in whatever he is beginning to do - might (note - "might" - i have doubts if it is that easy) improve the situation in some of our perennial problems and resolve few of the national issues. But then, I am wondering if he would be having time and patience to get into issues of this kind and make some lasting solutions. 

First of all, are there solutions for our problems in relationship at personal level which can be brought by outsiders ? I mean really lasting solutions & not compromises or negotiations.

So, to sum  up, it was just one personal story and one nice piece of reality show that I saw - that too just one day. 

But then, .......such mundane things do matter a lot.........Huh ?

Love // Suren

Destiny Prevails......some how !!

Dear All

Yesterday morning I was talking to a gentleman ( a relative of Anoo) when I met him in a house warming ceremony. This man is around 75 years old but looks quite young and radiates positive energy. (Very few of the people to whom I go and talk on my own) . The talk veered round lot of mundane matters from heat of the summer to the cost of living. Just one aspect of our talk brought brightness to the eyes of the gentleman when he narrated a road accident he went thru' 12 years back.

It appears he had admitted his son at a hospital as he met with an accident and was back to home after the tired day when (poor him) he was hit by a speeding four wheeler. He told he was literally in the air for a few seconds but had the presence of  mind to fold up his arms and cover his head completely before he fell down. As it appears he had walked to the hospital to get himself examined and the Orthopedic Doctor  was amazed to see his level of fitness and temperament.

Now, coming to the subject DESTINY, when  this man told this his eyes were shining with pride and disbelief - for a moment forgetting the fact that it was the word in CAPS letters that made all those happened including his presence of mind to cover his head.

I think -  in this blog - I have written about this subject (to be precise - Destiny Versus Free will) at least half dozen times but still I am not getting satiated. When I saw pretty Preithie Zindha (pardon my spelling) clapping and gleaming with joy in yesterday's Finals Match - ending up with tears in the eyes  - though I don't deny the efforts of those 22 young men in the ground, though I don't advocate sitting like a sage in such a high voltage match, DESTINY seems to be dancing every where with arms wide stretched and to me -  personified more as a female deity which is angry and full of rage.
Call it Kali or Marie.......I just don't care.....I am sorry, I do care, take note of..... and bow down.

Enough for today. Let me post some thing lighter next before my birthday. Yes in 10 days, I am going to be 42......Do you know how this one age count has brought change within me ?

Since there are many young folks in my list of friends @ FB (if they are still reading this, God Bless), do you really believe that life becomes more and more of just a dream / passing cloud as it passes off ? Huh......?

No comments ?? No reactions ?? its ok, let me be a loner. It is a wise thing to do at this age.....!!

Love All // Suchoo