Woes of a Trainee

Dear All

There is one big difference between our schooling days when we are labelled as "students" and our official life when we happen to bump upon some or other training sessions as "trainees".

With lot of audacity I can tell this, the wonderful moments in my life happened during my Training Hours. (I have also clocked a modest 150 training hours as a Soft Skills Trainer at various points of time - which is not very different from being a trainee !!). 

Including the Isha volunteering, I had clocked more than 1500 hours of training as a "trainee" where I learnt quite a lot than what life has taught me during other times.

Come back to the first line......Yes, the big difference when we become trainee is .........US. I mean, our mental age and experience plays a major role for us to enjoy the session much more than our lives as students when we read volumes of information without really understanding the full import of the materials.

Now, why did I title this post as "woes" of a trainee ? 

This is bit subtle but you can easily appreciate if you read thru' , think within yourself to agree with me. 

YES, I see any training program like a torch light throwing light on various\facets about the topic and making us clearly realize that what we learnt in a session is just not enough and there is lot more on the subject that we need to cover. 

Its a fact that we cannot understand and learn every thing in life. We need to restrict ourselves on subjects of our choice - I agree. But even in the specific subject you have chosen for ourselves, we only grow humbler and humbler as we explore. 

It is a fact that a Trainer is always a Trainee because he appreciates this fact much more than any body else.

Below is the photo taken during last week when I got a small momento from one of our people manager (not mine) for "active participation and involvement" in one of the training session on an official topic..... 

Look carefully, this manager could be some one whom you know if you belong to Haritha Kothram.....!!

These kinds of momentos and recognitions are just a solace for a "trainee" whose craving is genuine and never diminishing...... Any way, Thanks Gowri.......

Regards and Love // Suren

வாஷிங்டனில் திருமணம் - ஒரு மறு பார்வை

பழைய படங்களில் நாம் இரசித்த ஹாஸ்யங்கள் நாம் வளர்ந்த பிறகு பார்க்கும் பொழுது சற்று அபத்தமாய் இருப்பதை உணர்ந்திருக்கீர்களா ? 

ஆம் நாம் வயதில் நிச்சயமாய் இப்போதைவிட வெகுளியாய் வெள்ளந்தியாய் இருந்து இருக்கிறோம்.... அதேதான் பழைய கதைகள், நாவல்கள்  கதியும்......!!

ஐம்பது வருடங்களுக்கு முன்னர் எழுதப்பட்ட ஒரு நாவல் - நகைச்சுவையாய் எழுத வல்லவர் என்று புகழாரம் சூட்டப்பட்ட "சாவி" என்று அழைக்கப்பட்ட சா விஸ்வநாதன் எழுதிய நாவலை மறுமுறை படிக்க நேர்ந்தது. 

இதே நாவலை மிகவும் சுவாரஸ்யமாக படித்த அந்த பத்து வயது சுச்சு காணாமல் போய் விட்டதை நினைத்தால் கொஞ்சம் துக்கமாக இருக்கிறது. 

வெகு சுருக்கமாக சொன்னால், ஒரு கோடீஸ்வர வெள்ளைக்கார சீமாட்டி ஒரு தமிழ் சம்ப்ரதாய திருமணத்தை ("பிராமண" என்று குறித்து கொள்க) தன் ஊரில் நடத்தி பார்க்க விரும்பி செயல் படுத்துகிறார். அதாவது கல்யாண பெண் மாப்பிள்ளையிலிருந்து வைதிகர்களிருந்து, ஏன் ஜானவாசத்திற்கு காஸ் லைட் தூக்கும் நரிக்குரவர்வரை அனைவரும் இந்தியாவிலிருந்து வரவழைக்கப் படுகிறார்கள். பல விஷயங்கள் அபத்தமாக இருந்தாலும் நான் இந்த மறு பார்வையில்  நாவலை நான் ரசிக்கவே .செய்தேன்....

காரணங்களை அகண்டத்தில் எழுத இரண்டு காரணங்கள்....

கடைசியில் சொல்கிறேனே .......

(1) பெரும்பாலான நகைச்சுவை சுமார் ரகமாக இருந்தாலும் (கொஞ்சம் ஓவர் - உதாரணம் - நரிக்குறவர்களைப்  பார்த்து குரைப்பதை அமெரிக்க மக்கள் பார்த்து இரசிக்க நூறு தெரு நாய்கள் இந்தியாவிலிருந்து தருவிக்கப் படுகிறதாம்.)  அர்த்தம் புரியாமல் ரொம்ப ஸ்ரத்தையாக இன்று கூட நாம் செய்யும் சடங்குகள் பரிகசிக்கப்படும் பொழுது இந்த நாவலின் "contemporeriness" நம்மை உற்சாகப்படுத்துகிறது.

(2) இந்த நாவலின் சிறப்பம்சமே கத்தி நுனி போல் செல்லும் ஒரு இலாவகம்  தான். சில இடத்தில் அமெரிக்கர்கள் கேலி செய்யப்படுவது போல் தோன்றுகிறது ; பல இடங்களில் நாமும் நம் வழக்கங்களும்.....

(3) நூற்றுக் கணக்கான பாட்டிமார்கள் ஒரு வானளாவிய கட்டடத்தின் மொட்டை மாடியில் ஒரு இலட்சம் அப்பளம் இடும் காட்சி - இயக்குனர் ஷங்கரை ஞாபகப் படுத்துகிறது !! 

சில அப்பளங்கள் காற்றில் பறப்பதும், பல "flying saucer" போல் நகரத்தின் பல்வேறு இடங்களில் தரையில் இறங்குவதும், பத்திரிகைகளில் பரபரப்பான செய்திகள் வெளியாவதும்........ visualisation  effect கொடுப்பது நிஜம்.

(4) தமிழில் பல எழுத்தாளர்கள் விஞ்ஞான கதைகள் எழுதி கற்பனை லோகத்துக்கு நம்மை கொண்டு செல்ல முனையும்  பொழுது , இந்த நாவல் (அது வெளி வந்த அந்த கால கட்டம் கருதி) சிறப்பம்சம் பெறுகிறது. 

(5) முக்கியமாக அம்மாஞ்சி  என்ற ஒரு அந்தணரும் ஒரு சாஸ்த்ரிகளும்  செய்யும் கூத்துகள் (பெரும்பாலும்) அபத்தமாக இருந்தாலும் - சில சமயம் கிட்டத்தட்ட "கவுண்டமணி செந்தில்" ஜோடியை நினைவு படுத்துகிறது. 

இப்போது இந்த நாவலைப் பற்றி நான் இந்த பதிவு எழுதுகிறேன் என்று சொல்லி  விடுகிறேன்.

 நிச்சயமாக இந்த நாவலை மறுமுறை படித்தது நிறைவான  அனுபவம்.ரொம்ப விவரம் எழுதி விடாமல் அதே நேரத்தில் ஒரு snapshot நம்மால் கொடுக்க முடிகிறதா என்று எனக்கு நானே கொடுத்துக்கொண்ட சவால் (படிக்கும் உங்களுக்கு ஒரு "சோதனை" என்று வைத்து கொள்ளுங்கள்)

இந்த தலைமுறை இந்த நாவலை (மிகவும் சிறிய நாவல் - 150 பக்கங்கள்தான்) படிக்க வேண்டும். இந்த நாவலை என் மூலமாக தெரிந்து கொண்டு யாராவது ஒரு இளைஞனோ யுவதியோ படித்தால் கூட நான் மகிழ்ச்சி அடைவேன்.

பெரிய புத்தக கடைகளில் கட்டாயம் கிடைக்கும். இரவலாக வேண்டுமென்றால் சென்னை சிட்லப்பாக்கம் பகுதில் உள்ள பவானி தெருவில் இருக்கும் என் தமக்கை காயத்ரியை வேண்டி கேட்டுக் கொண்டால்  கண்டிப்பாக உவந்து அளிப்பாள்...!! 

அந்த வெள்ளைக்கார சீமாட்டி அளவு பணம் இல்லாவிட்டாலும் அடுத்தவருக்கு கொடுக்கும் மனம் நமக்கும் உண்டுதானே..  

அன்புடன்
சுரேந்திரன்






 

***Ruthlessly Rootless****

Dear All

I had been to my parents home for this week end after quite some time (without accompaniment of my family). 

Y'day whole of evening went on meeting sisters' families but by no stretch of imagination I can  call it an exerting day. Either due to the refreshment of prior day or due to my subconscious mind feeling at home, today morning I was wide awake at 3 AM. 

Even when I tried, I could not have a wink of sleep so I thought I will better get up and do some thing productive. With full intensity and focus, I completed an official task and by 5 am I stretched myself in the bare floor absolutely thoughtless.

I lay wondering whether this state of mind is what people struggle to explain as  "feeling at home";  It is one such phrase which cannot be expressed to others thru' words but can be very easily communicated - believe me ! 

For those who are destined to live in the same home since their birth - moving to outside word in the later part of their life, this feeling can be easily understood when they reach back home for a vacation. But in my case, this home is some thing  we started living well past my teen age but I wonder if I got the same feeling as though I was here for ever.

As I keep exploring, I got more instances to mean what "feeling at home" represents ! When I wait for my dishes at Hotel Saravana Bhavan watching the environment without any sense of urgency or when I read the "In Box" section of  Ananda Vikatan........ 

If things I write appear too trivial for you, you can better check with the US residents on how they feel when they touch Frankfurt or London for their break in the journey. 

Its all the same - at different levels !

However tall we climb in the ladder of life, how much ever we spread out our branches, still it is always a great feeling to smell our roots. "This is what I am AND this is how I smell" needs no one's recognition, sympathy or appreciation.....and more importantly cannot be explained any further.

What's the purpose of this post ? Huh..... 

We call people with vices in their heart as "ruthless" right ? 

I am wondering if those people who don't attach themselves to their roots should be labelled so.....

Nothing more to add......!!

Love // Suren